Deze film vertelt hoe drie thorarollen, het interieur en de gebruiksvoorwerpen van de Leeuwarder Synagoge in de Tweede Wereldoorlog uit handen van de Duitsers bleven en in 1965 in Israël een tweede leven kregen in Kfar Batja, een dorp voor jonge Joodse kolonisten in de nieuwe staat Israël. Er is gefilmd in Israël, Amsterdam, Leeuwarden en Berlikum. Jongeren laden balen hooi op een wagen, getrokken door twee paarden, De voice-over vertelt hoe hier in 1947 het nieuwe dorp Kfar Batja voor 450 jongeren werd gesticht en in 1954 de moderne witte synagoge is gebouwd. Een jongen poetst een kroon en legt die samen met een zilveren schild op een altaar. Opnamen van de nieuwe synagoge, de jongeren in het gras met veel close-ups, jongens in een timmermanswerkplaats schaven, zagen, frezen en solderen, meisjes in de keuken kneden deeg, kuikens worden losgelaten, een meisje kijkt door een microscoop, les in instrumentenbouw. De voice-over vertelt onder deze beelden dat de jonge kolonisten letterlijk bouwen aan een toekomst. Opnamen van de attributen uit Leeuwarden, de menora (uit Sneek!), stenen tabletten met de tien geboden, het altaar, de stoel van de rabbi, kronen, schilden en delen van het interieur. De verteller verhaalt over Simon Dasberg, een van de drie Leeuwarder rabbi's, die omkwamen in het concentratiekamp. Zijn broer Nathan Dasberg geeft nu les op de school in het dorp en bemiddelde bij de komst van de attributen uit Leeuwarden. Quote van Nathan Dasberg, waarin hij benadrukt dat de "scolarship" uit Leeuwarden in Israel wordt voortgezet. Opnamen van Nicolaaskerk in Amsterdam, tramlijn 1 met Centraal Station op de achtergrond, tram richting Nieuwezijds Voorburgwal. Bordje Jodenbreestraat, beeld van die straat, shots van de grachten. Verteller over de opkomst en bloei van de Joodse Gemeenschap in Amsterdam. Bordje Leeuwarden/Ljouwert, shot centrum, de Nieuweburen, café met de wijk Oldegalileën op achtergrond Bonifatiuskerk, fietsers op Nieuwestad,

Interviews met verzetsmensen, onthulling oorlogsmonument Kollumerpomp, dodenherdenking

Mevrouw Van de Woude vertelt voor een schoolklas uit Grou over haar ervaringen in de Tweede Wereldoorlog. Het betreft de familie Hettinga, wonend in Hasselt.
Ze legt uit waarom ze dit verhaal wil vertellen:
•Om te voorkomen dat de nieuwe generatie weer een oorlog moet meemaken
•Sommige mensen ontkennen de jodenvervolging en -vernietiging, ook de daden van het verzet
•Het opkomende pacifisme, voor afschaffing van het leger

Ze vertelt over de opkomst van het nazisme in Duitsland onder Hitler, het aanwijzen van de Joden als zondebok, het bezetten in 1938 van Oostenrijk, Tsjechië en later Denemarken, Noorwegen, Nederland, België, Frankrijk, Luxemburg en de Balkan.
Op 10 mei 1940 vielen de Duitsers ons land binnen, o.a. in Friesland. Bij de kazematten was er fel verzet. Om het verzet te breken werd Rotterdam gebombardeerd. Daarop gaf Nederland zich over en werd Seyss-Inquart aangesteld als Rijkscommissaris. Koper, tin, radio’s en fietsen moesten ingeleverd worden.
Omdat alle Duitse mannen in het leger moesten dienen, werden Nederlandse mannen vanaf 17 jaar opgeroepen om te werken in Duitse munitiefabrieken. Om daaraan te ontkomen gingen jonge mannen onderduiken maar dat was voor de gastgezinnen gevaarlijk: daar stond de doodstraf op. Als Duitsers te weinig mensen hadden voor de fabrieken in Duitsland hield men razzia’s: straten werden afgesloten en jonge mannen werden uit huis gehaald en meegenomen.
Om onderduikadressen te regelen kwam het verzet op. In Nederland namen ca. 25.000 mensen deel, in Friesland ca. 280 waarvan een derde is omgekomen. Ca. 25.000 NSB jongeren vochten mee in het Duitse leger. Zo’n 400.000 mensen hebben verplicht dwangarbeid moeten verrichten. Het verzet heeft ca. 200.000 Joden verborgen.

Joke Folmer vertelt voor een schoolklas over haar ervaringen in de Tweede Wereldoorlog.
Zij woonde ten tijde van de oorlog in Amsterdam op de Prinsengracht. Ze vertelt dat, na Limburg, de meeste onderduikers in Friesland zaten. Door het open landschap kon men al van ver Duitsers zien aankomen.
Na de maatregelen tegen de Joden gingen veel mensen over van passief naar actief verzet o.a. overvallen en sabotage.
Haar Joodse, ondergedoken vriendinnetje in Amsterdam bracht ze huiswerk. Op de vlucht naar Zweden werd het Joodse meisje opgepakt op het station in Groningen. Ze ging meteen op transport naar Duitsland en werd na aankomst direct vergast.
Uit boosheid en frustratie gaat Joke (ca. 20 jaar oud) deelnemen aan het verzet; eerst pakjes bezorgen, later mensen begeleiden over de grens. Piloten vlogen in Engelse bommenwerpers, Lancasters. Als een vliegtuig neerstortte, zorgde ze voor de bemanning en voorzag ze van voeding, kleding etc. Joke heeft meer dan 100 gestrande piloten over de grens geholpen. De grenzen waren beveiligd met prikkeldraad, honden en grenswachten. Het transport over de grens ging bijvoorbeeld via monniken, met roeibootjes, over de grond kruipend langs heggen. Daarna werden piloten overgedragen aan de Belgische ondergrondse. Uiteindelijk wisten zij, via besneeuwde bergpaden in de Pyreneeën, het vrije Spanje te bereiken. Na de oorlog heeft Joke contact gehouden met oud-piloten, vaak op reünies. Ze toont een parachute van zijde, een deel heeft ze gebruikt voor haar trouwjurk.