De set bestaat uit: een crémekleurige habijt (1), scapulier (2) en een zwarte cape (3).

Zwarte riem met heuprozenkrans. Aan de rozenkrans hangt een kruis met zilverkleurig corpus en een goudkleurige medaille met de afbeelding van een vrouwelijke heilige met boek en kruis op de voorzijde en de tekst "Santa Rosa de Lima Bo. Amelia-Guaynabo". De rozenkrans is middels twee ringen en een clip aan de riem bevestigd.

Lang uitlopend zwart priesterkleed (1) aan de voorzijde voorzien van een rij knopen van de hals tot aan de voeten. In Nederland gedragen tot midden jaren zestig. De toog heeft lange manchetten, twee steekzakken die tevens toegang geven tot de binnenzijde van de toog en één binnenzak ter hoogte van de linkerborst aan de binnenzijde van de toog. Twee overwegend zwarte schoudermantels, ook wel mozetta of camail genoemd, met roze voering en knopen. Aan de achterzijde lopen de mantels aan de bovenzijde over in een kleine capuchon. Eén van deze mantels (2) is aan de randen voorzien van bont. De andere mantel (3) is voorzien van contrasterend roze stiksel langs de randen. Dergelijke zwart met roze schoudermantels werden door bisschoppen en kardinalen gedragen. Zwarte schoudermantel (4) voorzien van drie knopen en knoopsgaten en een haakje en oogje als sluiting. De mantel is in Nederland alleen in de beginperiode van de congregatie gedragen. Dit exemplaar werd gedragen door kanunnik J. v.d. Lubbe cssp in Guadeloupe. Blauwkleurig scapulier (5) bestaande uit twee lappen verbonden met twee linten. Op de lappen zijn twee afbeeldingen opgebracht, één van de H. Maria en één van het wapen van de congregatie (H. Hart, H. Geest en bloemornamenten). Dit professiescapulier werd bij de tijdelijke professie uitgereikt. Twee witte boorden, één met splitknoop en zwart befje (6) en één met haakje en oogje en blauw befje (7). Tijdens het noviciaat werd een boordje met zwart befje gedragen, na die periode een blauw befje.

Zwart koord met kwasten aan de uiteinden. In het koord werden drie knopen gelegd, verwijzend naar de drie geloften. Het werd bij de inkleding van nieuwe congregatieleden uitgereikt, samen met een rozenkrans, een medaille en een exemplaar van het Mariabrevier of Klein Officie van de Heilige Maagd Maria. Het koord werd om het middel gedragen met het afhangende gedeelte aan de linkerzijde.

Rozenkrans van vijf tientjes met twee medaillons. Op de ene zijde van het kleinste medaillon een tronende Maria met Kind, de initialen AP en een tekst in de rand van het medaillon. Op de andere zijde van datzelfde medaillon een afbeelding van Christus, de initialen AP en de tekst: France. Op de ene zijde van het grote medaillon Maria en de tekst: "O Maria tuus sum ego salvum me fac". Op de andere zijde van datzelfde medaillon het wapen van de congregatie (een bloedend hart, de H. Geest en bloemornamenten) met de tekst: "Noli negligere gratiam quae hodie data est tibi".

Zwarte ovale bolhoed (1) met rand. Aan de rand een bevestigingstouwtje en drie als lussen gevormde touwtjes. Paarse binnenvoering met het goudkleurige wapen en het adres van de verkoper: "S.V. Providebit Gratiekapelstraat 9 Antwerpen". In de binnenrand staat in goudkleurige letters geschreven: "Roma". Zwarte ovale gleufhoed (2) met rand en bruin lint om opstaande gedeelte en voorzien van binnenrand. Door de paus goedgekeurd model. Het touwtje van de bolhoed zat met een lusje vast aan een knoop van de jas of schoudermantel zodat hij niet weg kon waaien. Tevens werd het touwtje gebruikt om mensen te begroeten; door aan het touwtje te trekken ging de hoed op en neer bij wijze van groet. De gleufhoed is door de Alexianen in het klooster te Son (Eindhoven) gedragen.

Zwart- en bruinkleurige riem met sierborduursel. Werd onder de scapulier gedragen.

Zwarte gesloten schoudermantel, rond van voren en uitlopend in een capuchon van achter.

Zwart habijt met witte boord, twee sluitknoopjes aan voorzijde boord, drie knopen en knoopsgaten aan de voorzijde van het habijt, twee lussen aan de voorzijde, twee steekzakken aan de zijkant van het habijt waarbij één steekzak voorzien is van een opening naar de binnenzijde, verder nog een binnenzak ter hoogte van de linkerborst aan de binnenzijde van het habijt. Over het habijt werd een zwarte scapulier (3,4) gedragen. Eén scapulier is voorzien van haakjes en oogjes op een van beide schouders (3). Zwarte wintermantel (2) met kraag, aan de voorzijde voorzien van drie knopen en knoopsgaten en een haakje en oogje. De eerste zes weken van het postulaat droegen de postulanten eigen kleding. De zesde week kregen ze een habijt zonder boord met een stoffen riem. Novicen droegen een habijt met witte boord en een leren riem. Geprofeste broeders droegen een habijt met witte boord, een leren riem en een scapulier.

Krans van vijf tientjes met kruis met corpus. Twee witte koorden, één met knopen (drie stuks symbool voor de drie geloften) en één zonder knopen.

Zwarte mutsjes. In de binnenrand van één mutsje is een etiketje bevestigd waarop met zwarte pen het cijfer 51 is geschreven.

Eén korte en één knielange zwarte met bruine broek. In de binnenband van beide broeken is met rood garen het cijfer 65 genaaid. De sluiting van de broeken bestaat uit een haakje en oogje en drie knopen.

met boordje, sjerp en bonnet.

De fez, of chéchia, was in het Ottomaanse Rijk een verplicht hoofddeksel voor de mannen. De fez werd ook chechia genoemd. De Witte Paters wilden in hun kleding overeenkomst vertonen met de locale bevolking en droegen daarom dit hoofddeksel als deel van hun habijt.

De rozenkrans werd door de Witte Paters in twee lussen om de hals gedragen op hun habijt.

De Witte Paters droegen een gandourah (kleed), burnous (mantel, met kap) en chéchia (fez), kortom: de kleding van Noord-Afrikaanse mannen, met daarop een rozenkrans als religieus onderscheidingsteken. De grote rozenkrans was te vergelijken met het kralensnoer van moslims. De katoenen kleding werd 's zomers en de wollen kleding werd 's winters gedragen.

Het kruis werd aan een touw gedragen.

Het kloosterkleed was voor de priesters een zwarte toog met priesterboord en om het middel een dubbel koord dat eindigde met een knoop aan de afhangende delen. De broeders droegen ook een zwarte toog, zonder priesterboord, en om het middel een zwarte band met afhangende einden. In de missie droeg men een witte toog.

Het kloosterkleed was voor de priesters een zwarte toog met priesterboord en om het middel een dubbel koord dat eindigde met een knoop aan de afhangende delen. De broeders droegen ook een zwarte toog, zonder priesterboord, en om het middel een zwarte band met afhangende einden. In de missie droeg men een witte toog zonder koord.

In 1248 erkende de elect-bisschop van Luik, Hendrik van Gelder, in zijn brief aan de kruisbroeders dat zij een eigen ordekleed mochten dragen. De bisschop schreef dat "[...] de kruisbroeders dienaren van het Kruis zijn vanwege de hoogachting voor de Gekruisigde, hetgeen in de naam van de Orde en in het lijdensteken op de kleding op waardige wijze tot uitdrukking is gebracht." In de eerste constituties van de orde, in hetzelfde jaar opgesteld, staat een summiere beschrijving van het habijt: "De broeders moeten een habijt (tunica) van ongeschoren wol, een grijs scapulier en een zwarte mantel (cappa) dragen. Op het scapulier moet op borsthoogte een kruis genaaid worden waarvan de opstaande balk van rode, de dwarsbalk van witte stof is." Op het schrijn waarin de botten van de heilige Odilia in 1292 van Keulen naar Hoei werden overgebracht, is de kleding van de kruisbroeders al weergegeven. Daar is ook meer duidelijk over het gedragen kruis: de armen zijn dan, zoals nu nog steeds, allevier even lang, verbreden zich tot punten en hebben een hol uiteinde. In de eeuwen die volgden veranderde het habijt enigszins, maar het kruis bleef altijd hetzelfde. Het scapulier werd zwart, de cingel van witte stof die de witte toog aanvankelijk opschortte werd in de 19e eeuw vervangen door een zwartetailleband met afhangende sjerp en de oude capuce werd een schoudermanteltje. Sinds het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965) dragen de meeste kruisheren burgerkleding, hoewel voor hoogtijdagen en belangrijke gelegenhedenhet habijt nog wordt aangetrokken

Deze schoudermantels werden over het habijt gedragen door de broeders in plaats van een jas. Deze schoudermantels worden later vervangen door een lange zwarte jas

Cape van zeer zware, dikke wollen stof, sluiting met tressen en een kraagje van velours. De cape werd gedragen door pater Scholtens osc bij zijn werk in de Verenigde Staten, vanuit het kruisherenklooster in Onamia. Hij zat uren in een ijskoude auto naar Nederlanders in de omgeving die hij de biecht afnam en droeg daarom bij deze gelegenheden deze warme 'deken'

Deze kinderscapulieren werden in Beyenburg door de kinderen gedragen tijdens processies. Kleuren: paars, wit, groen en rood, van elke kleur twee stuks

Twee kruisherenhabijten in kinderformaat, met toebehoren: elk een witte toog, een scapulier, een schoudermantel, een sjerp en een bonnet. Voorts nog aanwezig een zwartvilten riem, een schouderkraagje met wit boordje en een stuk zwart franje. Vermoedelijk zijn de habijtjes gemaakt voor kinderen in de kindsheidsoptochten die werden georganiseerd door het Genootschap der Heilige Kindsheid, een pauselijk missiegenootschap dat ooit door particulieren was opgezet, maar later de steun kreeg van de paus en uiteindelijk onder leiding werd gesteld van de Heilige Congregatie der Propaganda. Doel ervan: kinderen tot 13 jaar op te wekken tot gebed en het geven van aalmoezen ten bate van de katholieke missie in verre landen. In het zuiden van Nederland werden jaarlijks Kindsheidsoptochten gehouden. Daarin liepen kinderen verkleed als paters en bisschoppen die als kleine heidenen verklede kinderen aalmoezen gaven. De twee kruisherenhabijtjes zijn gedragen door leden van de familie van Duijnhoven uit Cuijk. Pater Jan van Duijnhoven (1912-2001) was kruisheer. Op een foto staat hij met twee van zijn achterneefjes (kleinzonen van zijn broer Cor van Duijnhoven). De foto is gemaakt op 29 oktober 1991 in het parochiehuis van St. Agatha bij het 50-jarig kloosterfeest van zuster Garcia, zus van kruisheer Jan van Duijnhoven (geb. 1919), die Dominicanes was van de Congregatie van de H. Catharina van Siena te Voorschoten