Het Franse bewind wilde naast het in kaart brengen van de gebieden ook de bevolking in beeld brengen, o.m. om de produktie van voedingsmiddelen af te kunnen stemmen op de binnenlandse behoefte. Daarom werd bij wet van 10 Vendémaire An IV (2 oktober 1795) bepaald dat alle departementen gemeentelijke inwonerslijsten moesten opstellen. Dat moest gebeuren door de gemeentebesturen. Het werk gebeurde door tellers, die tijdens een (meerdaagse) rondgang door de gemeenten op lijsten per huis de volgende gegevens noteerden:
de namen van alle inwoners ouder dan 12 jaar, te beginnen met de namen
van de hoofden van huishoudens
hun leeftijd, burgerlijke staat en/of beroep
adres (gehucht of straat)
het tijdstip waarop migranten in de gemeente kwamen wonen (niet
ingevuld voor Houthem)
de duur van de periode dat zij in de gemeente woonachtig waren (niet
ingevuld voor Houthem)
en tenslotte het aantal kinderen jonger dan 12 jaar behorende tot het
gezin.

Uit afkeer voor de Fransen en uit angst voor mogelijke consequenties, zoals nieuwe belastingen en vorderingen, werkte de plaatselijke bevolking in deze roerige tijden bij het verzamelen en registreren van gegevens niet van harte mee of bood zelfs weerstand. Daarnaast waren de onduidelijke richtlijnen voor het tellen er mede debet aan dat er onnauwkeurigheden kunnen voorkomen op deze inwonerslijsten. Bijvoorbeeld is de schrijfwijze van de (verfranste) familie en voornamen niet altijd correct, worden leeftijden soms ingeschat en kloppen de tellingen van het aantal inwoners aan het einde van de lijst niet altijd. Desondanks zijn deze lijsten van onschatbare waarde, vooral in combinatie met doop , huwelijks en overlijdensregisters.


Geraadpleegde literatuur:
- Het huishouden in Zuidoost Limburg in 1796. Structuur, grootte en samenstelling /
R.M.M. Bertrand. In: Studies over de sociaal economische geschiedenis van Limburg, XL (1995).