Het graafschap Limburg (rondom het stadje Limbourg in Belgie) is halverwege de 11e eeuw ontstaan. Graaf Walram van Arlon (Aarlen) was de eerste die zich graaf van Limburg noemde. Zijn zoon en opvolger Hendrik was bovendien enkele jaren Hertog van Neder-Lotharingen, maar raakte die titel kwijt aan de graaf van Leuven. Walram II, de zoon van Hendrik, ontving echter de Hertogstitel terug, maar ging na diens overlijden definitief over op de graven van Leuven.De graven van Limburg bleven zich echter Hertog noemen en werden in 1165 door Keizer Frederik Barbarossa ook als Hertog van Limburg erkend. Het is dit Hertogdom Limburg waar in 1283 de erfopvolgingsstrijd om ontbrand. Een strijd die in details wordt beschreven door Jan van Heelu in zijn rijmkroniek over de Slag van Woeringen en een strijd die zich voor een gedeelte ook in het Land van Valkenburg afspeelde. Het overlijden van Hertog Walram IV van Limburg in 1280 was in principe de aanleiding voor de Limburgse Successieoorlog, zoals deze periode ook wel genoemd wordt. Hertog Walram IV liet slechts een dochter na, Ermingardis genaamd. Deze Ermingardis was getrouwd met graaf Reinoud van Gelre, de schoonbroer van Walram van Valkenburg. Op 18 juni 1282 werd Ermingardis formeel door Keizer Rudolph beleend met het Hertogdom Limburg en alle overige bezittingen van haar vader. Haar echtgenoot Reinoud zou haar, bij kinderloos overlijden, in Limburg opvolgen als vruchtgebruiker. Deze vaststelling is cruciaal, voor het verdere verloop van de rechtsbepaling. Deze Rijkslenen zouden, volgens de keizerlijke oorkonde, aan het echtpaar worden overgedragen door Walram van Valkenburg, hetgeen ook gebeurde. Reeds in 1283 overleed Ermingardis, zonder kinderen te hebben achtergelaten, hetgeen de rechtstreekse aanleiding is geweest voor de felle strijd om de Limburgse erfenis. De Limburgse erfenis was om verschillende redenen begerenswaardig. Het Hertogdom Limburg zelf was weliswaar niet groot, maar de hertogstitel,