Foto: De gisteren geopende nieuwe afrit en rotonde in Strabeek kent verkeerstechnische oplossingen.

Een rotonde op een oor, de steilst mogelijke helling, een damwand: de nieuwe afrit op de A79 van Heerlen naar Maastricht heeft het allemaal. Het geniepigst is het eind van de afrit, daar wordt de automobilist beetgenomen. Viaducten, tunnels en rotondes heten in ingenieursjargon kunstwerken, met een kleine ‘k’. De gisteren geopende nieuwe afrit en rotonde bij de A79 in Strabeek, Valkenburg mag volgens Win Jansen best met een grote ‘K’ worden geschreven. De directievoerder van bouwbedrijf DHV is trots op de verkeerstechnische oplossing waarlangs het verkeer in alle richtingen in Valkenburg-West wordt afgewikkeld. "Hiermee kunnen we ons presenteren." De randvoorwaarden bij de enige dalbrug van het land waren buitengewoon: de afrit moet een hoogte van 24 meter overbruggen, maar de maximale hellingshoek op een snelweg is slechts zes procent. Met zo’n percentage zou de afrit ruim honderd meter langer zijn geworden. Daarom heeft DHV het asfalt in tweeen gesplitst. Het eerste deel is de werkelijke afrit. Die eindigt met een haakse bocht waar haaientanden en het bekende driehoekige bord zijn aangebracht. Jansen: "Dat suggereert een voorrangsweg en neemt de snelheid van de automobilist weg." Of dit bedrog werkt, is twijfelachtig. Het tweede deel laat een helling van tien procent toe, omdat de snelheden hier een stuk lager zijn. De afrit eindigt bij een rotonde die, bijna onzichtbaar, ovaal is en op een oor ligt. Jansen: "Dat zeggen we omdat hij schuin ligt, er zit een meter hoogteverschil in vanwege het regenwater." Opvallend is ook de ijzeren damwand, die zijn roestige kleur behoudt. De constructie was nodig om het aanpalende bos - met herten, dassen en marters intact te laten. De A79 is in 1975 aangelegd met aanvankelijk slechts een op- en afrit richting Maastricht. De wens om ook een afrit vanuit Heerlen aan te leggen is al erg oud.