Op de hbs in zijn woonplaats Maastricht ontmoette Wim Boersma zijn levenslange liefde Anne Vos. Hoewel hij na zijn studie in Utrecht twaalf jaar huisarts in Schimmert en later in Arnhem was, bleef de geboortestreek trekken en verhuisde Boersma met vrouw en inmiddels drie zoons terug naar Zuid-Limburg.

Wim Boersma werd er adjunct en, snel daarna, hoofd van de medische dienst van het Algemeen Burgerlijk Pensioenfonds (ABP). Hij bleek uitermate geschikt voor de functie. Volgens voormalige collega’s genoot hij van het bijbehorende “wikken en wegen in al zijn facetten, het juridisch denken, het sociaal gevoel voor recht en het omgaan met de taal.”Boersma stond voor kennis, kwaliteit en zorgvuldigheid.

Als leidinggevende stelde Wim Boersma zich toegankelijk en gelijkwaardig op tegenover zijn medewerkers. Hoewel hij landelijk werkte, was hij, zoals hij zelf zei, altijd op armlengte bereikbaar, daarmee op de telefoon doelende. “Op vragen antwoordde hij direct, niet pasklaar, maar coachend met diverse mogelijkheden ter overdenking.”

Wim Boersma was belangrijk voor verzekeringsgeneeskundig Nederland. Onder zijn leiding groeide de Medische Dienst ABP uit tot een professionele organisatie. Daarnaast bekleedde hij tal van bestuursfuncties, onder meer bij de Commissie van Deskundigen van de Sociaal Geneeskundige Registratie Commissie, dé bewaker van de kwaliteit van de opleidingen tot verzekeringsgeneeskundige. Ook droeg hij in grote mate bij aan het ontwikkelen van het medisch arbeidsongeschiktheidscriterium, hét hulpmiddel om zo objectief mogelijk vast te kunnen stellen of er een medische grond is voor arbeidsongeschiktheid; van groot economisch en maatschappelijk belang en de basis voor de huidige verzekeringsgeneeskundige beoordelingen. Van 2000 tot 2006 was Boersma lid van het Centraal Medisch Tuchtcollege[G1].

Hij was, zoals hij zelf zei, altijd op armlengte bereikbaar, daarmee op de telefoon doelende

In 2003, net nadat de arbeidsongeschiktheidsbeoordelingen van het ABP naar het UWV waren overgegaan, ging Boersma met pensioen. Een jaar later werd hij onder meer voor zijn vele verdiensten in de verzekeringsgeneeskunde geridderd in de orde van Oranje Nassau.

Na zijn pensionering bleef hij diverse bestuursfuncties vervullen, maar had hij ook meer tijd voor zijn andere grote passies; genealogie en geschiedenis. Het was een belangrijk deel van zijn leven en hij publiceerde veel over de geschiedenis van zijn eigen heem, Maastricht. Daarnaast was hij een enthousiast lid van het Slavisch-Byzantijns zangkoor Anastasis.

In 2012 werd de familie Boersma zwaar getroffen door het plotselinge overlijden van Boersma’s oudste zoon. Na een ziekbed van zes maanden overleed Wim Boersma dit jaar zelf. Collega’s herinneren zich ‘zijn mildheid, zijn diepzinnige ontboezemingen, aura van rust en wijsheid en zijn fijnzinnig gevoel voor humor; een mens van zeldzame klasse’.

n 1998 verlaat Cerfontaine de zorg en wordt hij president-directeur van Schiphol. In tien hectische jaren haalt hij vaak de voorpagina's door voortdurende discussies met Kamerleden, ministers, gedeputeerden en regiowethouders over een mogelijke beursgang van de luchthaven. Uiteindelijk blijft het bij een miniprivatisering en komt 8 procent van de aandelen in handen van Aeroports de Paris. Op 1 januari 2009 neemt Cerfontaine afscheid van Schiphol. Sindsdien beperkt hij zich tot het vervullen van verschillende bestuurs- en adviesfuncties, waaronder dus het voorzitterschap van de Vereniging VvAA. ..............