Al rond 1800 bestonden in Rauwerd twee verenigingen die het eeuwenoude gebruik van de nabuurhulp bij begrafenissen institutionaliseerden. De begrafenisvereniging voor de Noorderburen bestreek grofweg het gebied ten noordwesten van de Nederlands Hervormde kerk, terwijl de vereniging voor de Zuiderburen zich richtte op het gebied ten zuidoosten van de kerk.

Qua doelstellingen en werkwijze kwamen de beide verenigingen vrijwel overeen. Beide verplichtten de buren van een overledene om zorg te dragen voor het afleggen en dragen van het lijk, het luiden van de kerkklokken en het thuis ontvangen van de aanwezigen bij de teraardebestelling. Indien door de dorpelingen aan een van deze bepalingen niet kon worden voldaan, waren zij verplicht tot het afdragen van een boete van drie stuivers aan de boekhouder van de vereniging.

Het archief van de begrafenisverenigingen te Rauwerd bestaat uit de rekeningboeken van beide verenigingen, waarin de boekhouder ondermeer de ontvangen boeten administreerde. De registers – die aanvankelijk behoorden tot de persoonlijke collectie van Fokke Jacobs de Zee – bevatten veel gegevens over sterfte in het dorp.

In 1906 werden de begrafenisverenigingen voor de Noorder- en Zuiderburen te Rauwerd samengevoegd tot één Algemene Begrafenisvereniging. Deze legde minder de nadruk op de nabuurhulp, maar handhaafde verder de doelstellingen van haar voorgangers.