In oktober 1948 werd er tijdens een vergadering in het Oranje hotel te Leeuwarden een “semipermanente” vereniging opgericht van personen tegen of boven de 70 jaar. Deze personen waren allemaal tegen de zogenaamde gedwongen inwoning. Na de Tweede Wereldoorlog was er een groot tekort aan woningen ontstaan omdat veel huizen waren verwoest en er tijdens en vlak na de oorlog geen nieuwe woningen werden gebouwd. Hierdoor waren veel mensen dakloos (vooral veel pasgetrouwde stellen) en werden ze ondergebracht bij andere mensen, waaronder personen op hoge leeftijd.

De vereniging telde meer dan dertig leden. Het binnen de vereniging opgerichte comité voerde actie tegen de verplichte inwoning in de hoop om zo vrijstelling te krijgen. Als eerste actie werd er een brief aan de Burgemeester en Wethouders van Leeuwarden gestuurd met daarin de bezwaren van de vereniging tegen inwoning. De leden waren tegen de inwoning omdat het genieten van de oude dag onmogelijk werd gemaakt, terwijl ze daar na jaren van oorlog toch meenden recht op te hebben. Daarnaast zouden ze waarschijnlijk vanwege de hoge leeftijd en ouderdomsgebreken nooit meer het genot kennen van een vrij eigen huis. Ook waren ze van mening dat de betreffende huizen niet ingericht waren voor dubbele bewoning. Uit de notulen blijkt dat er een gesprek is geweest met de wethouder van Sociale Zaken, maar dat er geen schriftelijke reactie is gekomen op de brief. De laatste notulen dateren van 2 april 1949, maar het is onduidelijk wanneer de vereniging is opgeheven.

Het archief is in 1975 door mevr. Adema naar het gemeentearchief gebracht. Het is onduidelijk of het een schenking betreft of een in bewaringgeving.