De exacte oprichtingsdatum van de Groninger Sport Vereniging Be Quick 1887 is niet meer te achterhalen. Er zou mogelijk reeds in 1884 een club hebben bestaan met de naam Be Quick. Het oudste schriftelijke bewijs van het bestaan van Be Quick is de vermelding dat op 1 juni 1886 werd opgericht de Groninger Gymnasiasten Cricket Club "Be Quick". Op 5 oktober 1887 is deze vereniging weer ontbonden wegens eindexamenperikelen. Op 6 april 1888 werd door de oud-leden van deze vereniging met het overgebleven materiaal de Groninger Cricket-en Footballclub Be Quick opgericht. Uiteindelijk is als officiële oprichtingsdatum gekozen voor 10 april 1887, zo tussen juni '86 en april '88 in.
Be Quick's eerste speelveld was het exercitieterrein achter de tegenwoordige Van Mesdagkliniek in de stad Groningen. Vervolgens heeft de club een terrein gehad naast de Verlengde Hereweg in Helpman om vanaf 1921 de huidige accommodatie aan de Esserberg, te betrekken.
Oorspronkelijk was Be Quick vooral een cricketvereniging. Die sport kon alleen in de zomer beoefend worden. Voetballen was daarentegen ook in de winter mogelijk. Langzamerhand raakte het cricket op de achtergrond en werd het voetbal tot op de dag van vandaag de primaire sportuitoefening van Be Quick.

Onder impuls van de Rotterdammer Menalda van Schouwenborg kwam men in het noorden tot competitievoetbal. De allereerste competitie alhier werd gespeeld in het seizoen 1895-1896. In dit en het daaropvolgende seizoen kwam Be Quick als sterkste uit de strijd tegen Achilles 1894 (uit Assen) en L.A.C. Frisia 1883 (Leeuwarden) te voorschijn. Hierna werd Achilles de sterkste club van het noorden en pas in 1906 was er voor Be Quick weer een noordelijk kampioenschap. Daarna zakten de prestaties van de club in.
Vanaf 1911 kwam er weer een enorme opleving. Kees Bekker, ex-international van het Haagse HBS, kwam in Groningen studeren en meldde zich aan bij Be Quick. Tijdens de eerste wereldoorlog kreeg het niveau nog een lift door de komst van Engelse geïnterneerden naar Groningen. Onder dezen bleken zich prima voetballers te bevinden en in vele onderlinge oefenwedstrijden kwam het spelpeil op een hoger plan. In 1915 werd Be Quick weer kampioen van het noorden en dat zou ze blijven tot 1924, een recordaantal van 10 achtereenvolgende regionale kampioenschappen.
Vanaf 1916/1917 kreeg het noorden een eerste klasse, waardoor de noordelijke kampioen, tot dusver tweede klasse, het recht kreeg mee te doen aan de kampioenscompetitie met de kampioenen van het oosten, zuiden en westen van het land. De eerste competities om het landskampioenschap leverden Be Quick niet veel op en waren voornamelijk handig om te wennen aan het niveau. In 1920 was Be Quick volledig gewend en werd het kampioen van Nederland met het volgende team: Deck de Ruiter Zijlker; Hans Tetzner, Harry Rodermond; Herman Legger, Evert van Linge, Sybolt Sissingh; Evert Jan Bulder, Appie Groen, Jaap Bulder, Rieks de Haas en Max Tetzner.

Ook in de volgende jaren was Be Quick nog alom in den lande gevreesd maar een hernieuwd landskampioenschap zat er niet meer in. In deze jaren werden ook alle tien veldspelers in het Nederlands elftal verkozen. Al met al zijn de begin jaren 20 voor Be Quick de meest gedenkwaardige periode uit de vaderlandse voetbalgeschiedenis. Op 15 oktober 1922 verloor Be Quick met 1-0 van Friesland. De eerste nederlaag in de eerste klasse noord sinds 14 oktober 1917. Vijf jaar was Be Quick er in geslaagd om 82 wedstrijden op rij ongeslagen te blijven in het noorden.

In 1925 werd na tien jaar Be Quick het Leeuwarder Frisia kampioen op basis van een beter doelgemiddelde. Het daaropvolgende seizoen liet Be Quick nog eenmaal zien wie er de sterkste van het noorden was. Daarna namen de successen af en raakte Be Quick af en toe in degradatiegevaar, waarna de tweede glorieperiode begon. In 1936, 1937 en 1938 volgden hernieuwde noordelijke kampioenschappen. Uiteindelijk werd in 1941 het 18e (en laatste) noordelijk kampioenschap behaald. Henk Plenter is de grootste naam uit dit tijdperk, nog altijd de man met de meeste wedstrijden voor Be Quick op zijn naam. Vanaf 1941 nam Heerenveen (met Abe Lenstra) het roer in het noorden over. Tot 1951 zouden ze kampioen worden (het seizoen 1944-1945 lag de competitie stil) hoewel in 1948 in een legendarische kampioenswedstrijd tegen Heerenveen, die Be Quick in de laatste minuten verloor.

Begin jaren 50 deed voor het eerst sinds de gouden generatie twintigers weer een Be-Quicker mee in Oranje. Deze Klaas Lugthart werd de laatste international. Hierna volgde een tienjarig optreden in het betaalde voetbal (van 1954-1964) met het kampioenschap van de tweede divisie in 1960 als hoogtepunt. In 1964 volgde terugkeer naar de amateurs met direct een kampioenschap in de tweede klasse waardoor Be Quick in 1965-1966 op het hoogste amateurniveau uitkwam. Hierna volgden degradatie en promotie elkaar op. Dieptepunt was in de jaren 70 het langdurig verblijf in de 3e klasse, na de invoering van de hoofdklasse in 1974 het vierde niveau. De jaren 80 en 90 lieten weer een opgang zien tot in de hoofdklasse waar Be Quick, met af en toe een uitstapje naar een lager niveau, sedertdien over het algemeen te vinden is.