De geschiedenis van de muziekschool is met vaardige hand en met zwierige pen beschreven door de journalist S.H.A.M. Zoetmulder in zijn Nodende Noten, de eerste jaren van DE EINDHOVENSE MUZIEKSCHOOL, (Eindhoven September 1970) . Dit werkje is tot stand gekomen ter gelegenheid van het 50 jarig bestaan. Zoetmulder kon nog een groot gedeelte van de voorbijgegane periode overzien en putten uit de verslagen en herinneringen van oog- en oorgetuigen.

In de tijd van bestuurlijke concentratie, efficiëntie en schaalvergroting ging ook aan de zelfstandigheid van de muziekschool niet onopgemerkt voorbij.
Voor een oriëntatie in het navolgende overzicht kan het dienstig zijn de voornaamste data die hebben geleid tot de invoeging van de Muziekschool in de Stichting Centrum voor de Kunsten hier kort te vermelden.

In 1986 ging van het Gemeente Bestuur het "bestuurlijk verzoek" uit om te komen tot een Stichting voor de Kunstzinnige Vorming.

In 1988 leidde de besprekingen met de Stichting Dans en Beweging reeds tot een prefusie.

Op 1 juni 1989 werd de zogenaamde prefusie gerealiseerd tussen EMS en SBB in naam Centrum voor Muziek en Dans Eindhoven (CMD)

De Stichting Kunstzinnige Vorming Eindhoven, de Stichting Ballet en Beweging en de Stichting de Eindhovense Muziekschool zijn per 1 januari 1990 samengegaan in de Stichting Centrum voor de Kunsten Eindhoven.

De uitbereiding van het gebouw aan de Pastoor Petersstraat school met een balletstudio in 2000 leek een goede aanleiding om het archief van de Muziekschool over te brengen naar het Streekarchief aan de Raiffeisenstraat dat in maart 2000 een nieuw gebouw voltrokken had. Het archief vertoont veel hiaten. Van de periode tot 1945 was nagenoeg alles verdwenen. Veel van de administratie van de zelfstandige muziekschool ontbreekt of is herleid tot een aantal dossiers met het simpele opschrift "bewaren". De jaarverslagen en de notulen vormen dan ook de kern van het archief. In het overzicht zijn de belangrijkste bestanddelen bij elkaar geplaatst en chronologisch gegroepeerd, zodat de mogelijkheid bestaat voor een snelle en eenduidige raadpleging.

Muziek is beweging, muziek is ontroering en leven. In een archief lijkt het leven gestold, bevroren en doods. Muziek is een vluchtig medium. Bij de uitvoering reeds is de klank verdwenen. Deze inventaris kan de inspanning, de vakmanschap, de volharding, de inspiratie etc. van docenten en leerlingen maar voor een heel klein stukje verduidelijken. Administraties geven over het algemeen slechts weer aan welke basisvoorwaarden er voldaan moet worden voor al eerst de muziekbeoefening mogelijk is. Gebouwen, personeel, instrumenten en lesgelden vormen de onderwerpen. Slechts door het oplossen van noden tot de noten die noden. Geschiedenis is altijd een poging tot reconstructie. Het bronnenmateriaal i.e. het archief is natuurlijk altijd slechts een schamele restant. Het verleden kan niet achterhaald worden, de vluchtigheid van de dingen kan niet worden gestopt. Slechts via de raadpleging van de archivalia kunnen we proberen te achterhalen wat het muziekonderwijs betekent heeft.

De muziekschool heeft een eminente rol vervuld in de democratisering van het muziekonderwijs en er zo voor gezorgd dat de actieve beoefening van de muziek een deel werd van de Eindhovense cultuur. Een cultuur heeft de herinnering nodig, we spreken in dit verband graag over het collectief geheugen om zich te kunnen oriënteren, om zich te vernieuwen, de goede keuzes te maken of om zich te corrigeren. Ieder archief kan een bouwsteentje vormen voor deze beeldvorming. Archieven zijn sporen. Een archief raadplegen is spoorzoeken. Het spoorzoeken kan vergemakkelijkt worden door deze inventaris, die beknopt van opzet is. Gelijksoortige bestanddelen worden in chronologische volgorde opgevoerd en de vele ongelijksoortige dossiers zijn onder de noemer Varia van een volgnummer voorzien, die correspondeert met een vaste plaats. Het overzicht blijft bewaard omdat deze laatste stukken niet al te talrijk zijn.