Sedert de Middeleeuwen waren in elke wijk twee putmeesters belast met het beheer van de drinkwater- en brandputten. Het toezicht lag bij de straatschepenen (ID 693, inv. nr. 17 en 28). Krachtens het stadsrecht waren deze eigendom van de wijk (ID 690, inv. nr. 132 en 133).
Ging het aanvankelijk om putten, waaruit met een ketting emmers water naar boven werd gehaald, begin 17e eeuw kwam in de putten een pomp te staan. De stadsregering resolveerde in 1675 dat er bij elke pomp voldoende brandemmers aanwezig moesten zijn, en in 1680 bovendien een reserve-zuiger (ID 691, inv. nr. 9). Het beheer hield in dat onderhoud en reparatie van de put, van de pomp en van de brandemmers aan de zorg van pomp- en putmeesters toevertrouwd waren, alsmede de inning van pomp- en putlasten. Vanaf 1802 werden de pomp- en putmeesters benoemd door de municipaliteit (vanaf 1814 de gemeenteraad). Bij vorst zorgden de pompmeesters dat de pomp behoorlijk met mest werd ingepakt teneinde de watervoorziening te waarborgen (zie inv. nr. 8) en bij lage grondwaterstand werden de putmeesters door B&W bevolen de putten uit te diepen (zie inv. nr. 7). De pompen en putten werden per 1-1-1865 in eigendom overgedragen aan de gemeente, die daarbij ook de bezoldiging van de put- en pompmeesters voor haar rekening nam. Na de aanleg van de waterleiding in 1893-1895 verdwenen de putten en pompen geleidelijk.
Boeken en stukken van de pomp- en putmeesters van Deventer, afkomstig van Openbare Werken