Artikel 6 van de Kerkorde (KO) bepaalt, dat voor de toelating tot het ambt van predikant in bepaalde gevallen kan worden afgeweken van de eis van een wetenschappelijke theologische opleiding. In dergelijke gevallen moest op overtuigende wijze blijken, dat iemand in die mate gaven bezit, welke voor een predikant onmisbaar zijn en ondanks het gemis van een theologisch-wetenschappelijke opleiding geacht kan worden de gemeente met stichting te dienen. De toelating tot het ambt van predikant via de weg van artikel 6 was vóór 1975 opgedragen aan de particuliere synoden met een beroepsmogelijkheid op de generale synode. Omdat in de verschillende ressorten uiteenlopende maatstaven werden gehanteerd, besloot de generale synode van Haarlem 1973 in maart 1975 een generaal deputaatschap in te stellen, dat aan de particuliere synoden advies moest uitbrengen. Alleen met medewerking en goedvinden van dit landelijke deputaatschap mochten de particuliere synoden een beslissing nemen ten aanzien van de toelating op grond van artikel 6 KO (acta art. 364).

Door latere synoden werden de regels voor toelating tot het predikantsambt via artikel 6 verder aangescherpt:
- synode van Zwolle 1977, acta art. 196;
- synode van Delft 1979, acta art. 175;
- synode van Emmen 1989, acta art. 242 en
- synode van Mijdrecht 1991, acta GS art. 161 en acta BM art. 47.