De openbare elektriciteitsvoorziening begon in Nederland in 1884. Aanvankelijk zorgden hoofdzakelijk particulieren voor de opwekking en levering van elektriciteit. Installatiebedrijven verkochten complete verlichtingsinstallaties aan winkels, hotels, werkplaatsen en soms huizen. Deze installaties waren opzichzelfstaande systemen, die zowel generatoren als leidingen en lampen bevatten. Geleidelijk namen de technische mogelijkheden toe om elektriciteit over grotere afstanden te transporteren en werden er kleinschalige elektriciteitscentrales gebouwd, die verschillende panden van elektriciteit voorzagen. In 1895 werd in Rotterdam de eerste gemeentelijke elektriciteitscentrale in Nederland opgericht. Aan het begin van de twintigste eeuw begonnen steeds meer gemeentebesturen de zorg voor de elektriciteitsvoorziening tot zich te trekken: na Rotterdam volgden in 1902 Groningen en Haarlem, in 1904 Amsterdam en in 1905 Utrecht. Van een landelijke of gewestelijke regeling was nog geen sprake. Het duurde dan ook niet lang of de gemeenten met een eigen elektriciteitsbedrijf begonnen met stroomlevering aan omliggende gemeenten. Daarmee deed de intercommunale stroomlevering van overheidswege haar intrede. Pas in 1938 kwam er een Elektriciteitswet, die een concessie eiste voor aanleg en exploitatie van elektriciteitswerken.