Getracht is zoveel mogelijk vast te houden aan het principe dat ook een familiearchief een geheel is, dat dan is samengesteld uit diverse persoonlijke archieven. De geschiedenis van een familiearchief geeft een tamelijk algemeen beeld. Gedurende iedere generatie vindt wel een verdeling van archiefstukken plaats tengevolge van de deling van erfenissen, of vloeien er stukken toe van de familie van de echtgenote. De samenstelling van het familiearchief kan op verschillende tijdstippen geheel verschillend zijn.

Achteraf gezien is er echter altijd een groep archiefstukken, die niet aan de verdeling onderhevig is geweest, maar steeds van vader op zoon is overgegaan. Tussen deze stukken behorend tot de persoonlijke archieven van de opeenvolgende generaties, bestaat vaak een juridische band: eigendomstitels van goederen volgen het goed, door voorouders gestelde handelingen kunnen jaren later bij de nakomelingen activiteiten, gepaard gaande met archiefvorming, veroorzaken. Deze onverdeelde rest is de kern van het familiearchief. Aan deze kern zijn in de loop van de tijd persoonlijke archieven van leden van aangetrouwde families toegevoegd, meestal op juridische basis (huwelijkse voorwaarden, deling van erfenis). De logische plaats van deze laatste archieven is in een afdeling achter het archief van de hoofdfamilie, i.c. de familie De Borchgrave d'Altena, en wel in de volgorde van verwerving. Aan de hand van genealogische tabellen, die achter de inleiding zijn opgenomen, kan dan de wijze van verwerving en de relatie van de betreffende archiefvormende personen met de familie De Borchgrave d'Altena worden verklaard.

Volgens het bovenstaande werden aanvankelijk allerlei persoonlijke archieven hersteld, met opneming ook van alle titels van eigendomsovergang. Dit laatste leverde echter nogal problemen op. Besloten werd daarom op dit punt het pertinentiebeginsel toe te passen. Op de eerste plaats stonden over hetzelfde goed stukken op geheel verschillende plaatsen in de inventaris. Dit bevorderde de overzichtelijkheid niet en zou tot gevolg hebben, dat de werkelijke toegang tot deze stukken de index zou zijn. Op de tweede plaats was het schema van de eerste hoofdafdeling veel gecompliceerder dan dit nu al is. Er waren namelijk een aantal persoonlijke archiefjes, die enkel bestonden uit eigendomstitels. Om deze problemen op te lossen werden de stukken over een bepaald goed uit de persoonlijke archieven gelicht en apart bijeen gezet in een goederenafdeling. Een verdere rechtvaardiging van de toepassing van het pertinentiebeginsel is, dat, althans achteraf, de goederen beschouwd kunnen worden als het bedrijf van één grote familie. *  Om duidelijk tot uitdrukking te brengen dat hier sprake was van een ingreep van de inventarisator werd de hoofdafdeling genoemd: Stukken betreffende bepaalde goederen en rechten. Een dergelijke ingreep laat zich echter niet radicaal doorvoeren, omdat er nu eenmaal stukken zijn, waarin over meerdere goederen gesproken wordt, zoals bij de deling van nalatenschappen, testamenten en dergelijke.

Zulke stukken zijn in de eerste afdeling blijven staan. Enig heen en weer bladeren in de inventaris wordt onvermijdelijk maar hoeft niet bezwaarlijk te zijn, omdat men de eigenaren die men in de tweede hoofdafdeling leert kennen, meestal in de eerste hoofdafdeling kan terugvinden.