Toen in 1931 de Tarwewet van kracht werd en molenaars verplicht werden om meer inlandse tarwe te verwerken, werd er een studiecommissie ingesteld die zich speciaal met de kwaliteit en de kwaliteitsverbetering van de inlandse tarwe ging bezig houden. Deze Technische Tarwe Commissie was samengesteld uit landbouwkundigen en vertegenwoordigers van de maalindustrie en was werkzaam tot het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog.

Na de bevrijding werd een Coördinatie-Commissie voor Broodgraan ingesteld die in 1950 werd omgezet in de Stichting voor Coördinatie van Cultuur en Onderzoek van Broodgraan (Cocobro). De stichting had ten doel het bevorderen van de kwaliteit, de teelt, de afzet en de be- en verwerking van in Nederland geteelde tarwe en rogge, bestemd voor menselijke consumptie. De stichting trachtte dit doel te bereiken door het verzamelen van kennis en het geven van goede voorlichting.

Toen de doelstelling werd verbreed naar alle graansoorten werd in juli 1955 de Stichting Nederlands Graancentrum (NGC) ingsteld. Alle groepen van belanghebbenden op het graangebied waren hierin vertegenwoordigd, met uitzondering van brouwgerst. De doelstelling van het NGC was de graanproblemen in hun geheel te overzien en onderzoek voor het oplossen van die problemen te stimuleren.