Het herstel van de Neerweg in 1692 werd gefinancierd door middel van geldleningen. Ter bestrijding van de kosten werden tollen ingesteld, waarvan de gadering werd verpacht. De pachtopbrengst vormde het voornaamste inkomen van het college. Daarnaast had men soms de opbrengst van schouwboeten. In de eerste jaren werden de drie tollen gezamenlijk verpacht voor bedragen variërend van 440 tot 605 gulden per jaar. In 1704 werd de verpachting gestopt, maar vanaf 1707 werden de gadering van de-nu twee-tollen opnieuw verpacht. De pachtopbrengst liep uiteen van 300 tot 450 gulden per jaar. Na 1732 vond de verpachting van de tollen aan de Hogehaard en in Zevenhuizen apart plaats, voor respectievelijk 208 gulden en 98 à 128 gulden per jaar.

In 1738 werd besloten aan elk van de drie partners in de regeling een uitkering te doen van 200 gulden vanwege het grote overschot op de rekening van het college van Gecommitteerden. De leningen waren toen afgelost. In 1741 werd opnieuw een dergelijke uitkering gedaan *  . De tolpachtopbrengst over 1744 werd uitgekeerd aan Bunschoten en die over 1745 aan De Duist. Daarna werd het toltarief in 1746 met de helft verminderd, maar de tol werd niet opgeheven zoals in het contract van 1706 was voorgeschreven *  .

In de tweede helft van de 18e eeuw bracht de verpachting van de tol aan de Hogehaard jaarlijks tussen de 81 en 97 gulden op en die in Zevenhuizen tussen 34 en 69 gulden. Na 1794 zakte de opbrengst van de tolverpachting aan de Hogehaard terug tot 60 gulden in 1808. De pachtsom van de tol in Zevenhuizen bedroeg in dat jaar 38 gulden.

De rekening over 1799 vertoonde een tekort, dat door de drie partners elk voor 1/3 deel werd bijgepast.