Leonardus Gerardus Marie (Leo) Snackers werd op 28 mei 1911 geboren te Maastricht als zoon van Frans Willem Snackers en Marie Janssen. Frans Snackers was geboren in Nuth en Marie Janssen in Obbicht. Haar vader was hoofd van de school en werd door de dorpsgemeenschap 'meister Janssen' genoemd. Marie was de tweede vrouw van Frans Snackers, nadat diens eerste vrouw, Maria Josephina Collaris, was overleden. Uit het eerste huwelijk stamden Joseph, Guillaume en Gertrude.
Leo Snackers werd geboren in de Boschstraat, nabij de Sint Mathijskerk, waar zijn vader een slagerij had. Frans Snackers was ook handelaar in vee.
Dr J. Tans woonde eveneens in de Boschstraat, aan de overzijde. Ook zijn ouders hadden een slagerij. Loe Snackers en Jean Tans waren bevriend. Ze bezochten samen de Aloysiusschool van de Broeders van de Beyart van Maastricht aan de Brusselsestraat.
Behalve Leo werden uit het huwelijk Paula, Annette en Emile geboren. Paula en Annette zijn op respectievelijk 16- en 14-jarige leeftijd aan TBC overleden. Emile was als ambtenaar werkzaam bij de Rijks-Economische Controledienst.
Het is mogelijk dat Frans Snackers zijn slagerij vroegtijdig aan de kant heeft gedaan als gevolg van de TBC, die zich bij zijn dochters openbaarde. Gezinnen waar de gevreesde TBC heerste werden gemeden. Misschien dat de klandizie daardoor terugliep. Wellicht ook is het een persoonlijke beslissing geweest, vanwege de droeve familie-omstandigheden. Nadat de slagerij was opgedoekt, verhuisde het gezin naar Villa Josepha aan de Houthemerweg in Houthem. Marie kon er echter niet wennen. In de zomermaanden was er op het buiten een grote toeloop van familie en kennissen maar in de wintermaanden kwam er niemand. Villa Josepha werd verkocht. In plaats daarvan kocht de familie het huis aan de Van Hasseltkade 7 te Maastricht.

Na het volgen van een gymnasiumopleiding aan het college Sint Marie te Schimmert en het bisschoppelijke college te Weert, studeerde Leo filosofie te Rolduc en daarna MO Nederlands te Roermond. Het is bekend dat discipelen van Rolduc een culturele opvoeding kregen. Ze werden met alle takken van kunst en cultuur vertrouwd gemaakt. Daar werd Leo Snackers onvoorzien voorbereid op zijn latere culturele activiteiten bij de krant.
Hij begon als literator met het publiceren van romantische en elegische gedichten, vele met een religieus en volksmotief. Hij publiceerde deze in de bundels Praeludium (Oisterwijk z.j.), Kerstkrans, Het gewijde najaar (Heerlen 1945), The song of an honourable death (Maastricht 1945) en De knaap uit de oude legende is dood (Maastricht 1946). Toen hij zich begaf op het pad van proza en poëzie veranderde Leo Snackers zijn naam. Hij zou onder het pseudoniem Loe Maas publiceren. Hij koos als student voor een schuilnaam, omdat de kritieken wel eens tegen konden vallen. De docenten zagen daarenboven niet graag dat studenten tijdens de studiejaren publiceerden. Bovendien was het schrijven onder pseudoniem toentertijd gebruikelijk. Een klankvol pseudoniem kwam nu eenmaal beter over dan een alledaagse naam. Leo Snackers verwisselde eenvoudig de letters van zijn voornaam in Loe en koos voor Maas, vanwege de rivier van die naam en de stad Maastricht. Omdat hij zijn pseudoniem nadien ook in kranten en tijdschriften handhaafde, raakte zijn officiële achternaam in het vergeetboek. Weinigen kenden hem nog onder zijn werkelijke naam.

Tijdens de bezetting was hij medewerker van het illegale blad De Patriot en sinds 1944 redacteur bij de Nieuwe Limburger te Maastricht. Loe was de eerste kunstredacteur die zich uitsluitend met culturele onderwerpen bezighield. Hij publiceerde in diverse Nederlandse en Belgische literaire tijdschriften zoals De Nieuwe Gids, Roeping, De Gemeenschap, Dietsche Warande, Belfort en Helicon . Verder was hij redactielid van Je Maintiendrai, Veritas, Gazet van Limburg, Zuidenwind en De Bronk . De bekroning van zijn werk vormde zijn benoeming tot lid van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde.
Door zijn journalistieke werk kwam hij in nauw contact met het toneel.
In de loop van de jaren schreef hij verschillende toneelstukken zoals het spel 'Sint Lambertus', dat als openluchtspel tijdens de Heiligdomsvaart werd opgevoerd in de pandhof van de Sint Servaaskerk, en het dans- en bokkerijdersspel 'Met masker en pistool', opgevoerd in het Valkenburgse openluchttheater. Daarnaast schreef hij honderden toneelkritieken.
Hij stimuleerde het amateurtoneel, dat in hem door zijn begeleidende artikelen een bijzondere verdediger had en trad herhaaldelijk op als jurylid. Van het Tournooi der Maasgouwen, later genaamd Tournooi der Lage Landen te Elsloo, een jaarlijks evenement voor de beste amateurtoneelgezelschappen uit België en Nederland, was hij zelfs vrijwel permanent jurylid. Dit werk deed hij met grote liefde en volle overgave.

Verder mag niet onvermeld blijven dat hij zich als secretaris en tekstschrijver inzette voor het wel en wee van het Jeugd Operette Gezelschap Maastricht.
Tevens maakte Loe Maas deel uit van de RK filmkeuring. Hij schreef het scenario voor de film over de Tegelse Passiespelen van amateurcineast Pie (Pierre) Pans. Ook voor diens film over Limburg, die door de gemeente Maastricht werd aangekocht, schreef hij het scenario. Iedere vrijdagmiddag bracht Loe door in de drie Maastrichtse bioscopen, waar hij de actuele films volgde om ze in de krant te bespreken.
Loe Maas was Maastrichtenaar in hart en nieren. Wanneer nu de term 'Mestreechter Geis' wordt gebruikt, een term die gemeengoed is geworden voor een bepaalde humoristische en filosofische levenshouding, dan weten slechts enkelen dat Loe Maas deze term heeft geïntroduceerd. Voor de operette 'Drei Mestreechteneere nao de maon oftewel Frau Luna', schreef Loe Maas onder andere de schlager 'Dat is de Mestreechter Geis, Geis, Geis', op de melodie van 'Berliner Luft'. Sindsdien werd de 'Mestreechter Geis' een begrip.
In 1963 kreeg hij van het College van Burgemeester van Maastricht de opdracht het jaarverslag over 1963 te redigeren. De voorzijde van het boekje werd voorzien van een dansend mannetje, de 'Mestreechter Geis', de term die inmiddels was ingeburgerd.
Enkele door hem geschreven carnavalsliedjes werden populair. Zo werd het lied 'Noonk Haarie vaan Klevaarie' door het publiek in de grote Staarzaal uitgekozen tot het Carnavalslied 1965. Hij was medeoprichter en lid van de actiegroep Club des Toussaints te Maastricht.
Loe Maas en Mya Brennenraedts trouwden op 26 november 1948 in de kasteelkerk van Grignan (F) boven het graf van de bekende schrijfster Madame de Sévigné. Loe Maas overleed op 2 november 1970 op 59-jarige leeftijd in het ziekenhuis Sint Annadal te Maastricht.