Johannes Mathias Hubertus Ritzen (Gulpen 26 augustus 1877) begon zijn carrière als onderwijzer aan het Sint Jozefinstituut te Schin op Geul. In september 1911 trad hij in bij de orde van de paters franciscanen en op 26 augustus 1917 werd hij op veertigjarige leeftijd te Maastricht tot priester gewijd. Nadat hij was ingetreden begon hij met de studie filosofie en theologie aanvankelijk in Heerlen en van 1915-1917 in Weert. In 1920 startte hij met de studie voor de MO A akte Duits, die hij op 1 september 1921 succesvol afgeronde. Direct na het behalen van het diploma ging hij verder voor MO B. Vervolgens studeerde hij Germaanse taal aan de Universiteit van Amsterdam. Op 9 oktober 1923 deed hij zijn kandidaatsexamen, gevolgd door het doctoraalexamen op 30 oktober 1925 aan de RK Universiteit te Nijmegen. Op 30 november 1927 zette hij een kroon op zijn wetenschappelijk werk door aan de Nijmeegse Alma Mater te promoveren. De titel van zijn proefschrift luidde 'Der junge Sebastian Brunner in seinen Verhältnis zu Jean Paul, Anton Gunther und Fürst Metternich'.

Reeds in 1920 gaf hij les aan leerlingen van de Handelsschool te Heerlen en daarna aan leerlingen van de HBS in dezelfde plaats. Op 1 januari 1924 werd hij overgeplaatst naar het Gymnasium te Venray, maar keerde drieëneenhalf jaar later terug naar de HBS te Heerlen. Enkele jaren later doceerde hij ook aan het Sint Bernadinuscollege te Heerlen.
Ritzen verwierf als publicist algemene bekendheid. Hij begon als literator met het publiceren van proza en poëzie in kranten, periodieken en almanak.
Verder mag niet onvermeld blijven dat hij in de loop van de jaren verschillende toneelstukken in het dialect schreef voor het Limburgse Amateurtoneel zoals 'De Sjuurkerk', 'Ut hagelkruus van den Braomelenhaar', 'Ras, bloed, bodem' en 'De Oer-batavieren van de Lommeleberg'.

Ritzen was ook een begenadigd spreker. Hij sprak niet alleen voor de katholieke mijnwerkers maar ook voor diverse katholieke jeugdorganisaties.
Ritzen, aldus een onbekende schrijver van het artikel 'De vriend van allen, die hen kende', in De speurder, 26 april 1946, tornde onverschrokken op tegen hen, door wie 'onze goede-menschen als koelies beschouwd' werden en voor wie 'onze kompels blijkbaar alleen goed zijn om koeliediensten te verrichten'.