De auteur bevindt zich sedert 7 november 1942 in het kamp Westerbork; de periode daarvoor, sedert 27 september, bracht hij door in de gevangenis en in het kamp Amersfoort. Direct of weldra na zijn aankomst in Westerbork (als strafgeval: deze "S" raakt hij enige tijd later kwijt) wordt hij in het ziekenhuis opgenomen, verzwakt als hij is door zijn verblijf in Amersfoort. Pas 29 juli 1943 wordt hij daaruit weder ontslagen: wel was hij reeds lang hersteld, maar het leven als lopend patiënt, vrijgesteld van de plicht om te werken en met verlof zich geregeld buiten het ziekenhuis te begeven, bood vele voordelen. Doordat het ziekenhuis sterk ingekrompen wordt, is Mechanicus in deze positie niet langer te handhaven. Een tijdlang weet hij zich nog aan zijn arbeidsplicht te onttrekken en doet hij het werk dat hij als zijn eigenlijke taak in het kamp ziet: zich journalist voelend als in het vrije leven, schrijft hij met zijn dagboek de reportage over Westerbork. Dit vult zijn dagen tot hij begin augustus wordt ingedeeld bij het bonen sorteren. Weldra weet hij zich hier weer te laten wegsturen en na enige tijd wordt hij vrijgesteld, maar begin december wordt definitief beslag op hem gelegd voor het sorteren van folieën. Korte tijd is hij hierbij zelfs opzichter, spoedig echter wordt hij als zodanig wegens ongeschiktheid ontslagen. - Een van de motieven die hem van het bonen lezen verlosten, was het volgende: nadat hij door toedoen en tussenkomst van een Duitse Jood, relatie van Schlesinger, van de transportlijst van 6 juli was geschrapt (argument: hij kon weldra bericht ontvangen, dat hij op de lijst-Putkammer was geplaatst), wordt hij door beiden benaderd: algemeen wordt gevreesd dat de Duitse Joden, die zich immers zo gehaat maakten in Westerbork, na de oorlog gemolesteerd zullen worden of minstens in Nederland onmogelijk zijn. Schlesinger wenst nu door Mechanicus via de pers gesauveerd te worden; Mechanicus zegt dit toe. In vervolg op deze particuliere bemiddelingsrol