Het idee voor het organiseren van hulp door vrouwelijke vrijwilligers kwam in Nederland vooral van de grond dankzij de activiteit van mejuffrouw dr. Jane de Iongh, historica en schrijfster en tevens cultureel attachée bij de Nederlandse Ambassade in Londen. In Engeland was namelijk in de zomer van 1938, op initiatief van de regering, de Women's Voluntary Services for Air Raid Precautions (later: for Civil Defence) gevormd.

Jane de Iongh plaatste, met enkele anderen, in september 1938 een oproep in de Amsterdamse kranten 'om vrouwen te wijzen op een nieuwe taak die haar wachtte'. Opgericht werd het Amsterdamse Korps Vrouwelijke Vrijwilligers, met een maandblad genaamd 'Raad en Daad'. Er vormden zich in Nederland afzonderlijke plaatselijke groepen, in 1943 wilde een werkcommissie deze bundelen tot een vereniging. De oorlogssituatie verhinderde dit.

Na de bevrijding van het zuiden van Nederland verrezen daar al snel afdelingen; de werkcommissie vormde in vele gemeenten kernen van vrouwen. Op 7 mei 1945 werd de Stichting Unie van Vrouwelijke Vrijwilligers (U.V.V.) in het leven geroepen, met Jane de Iongh als presidente van zowel de unie als van de afdeling Amsterdam.