Ons land kende sinds de Franse tijd gemeenteveldwachters en rijksveldwachters. De eersten hadden alleen bevoegdheden binnen de eigen gemeente, en daarom waren gemeenteveldwachters vaak tevens aangesteld als onbezoldigd rijksveldwachter.
De gemeenteveldwachter was aanvankelijk echter nauwelijks een professionele politieman. Het salaris van de veldwachter was laag. Gemiddeld verdiende een veldwachter rond 1900 zo'n 250 gulden per jaar. Verschil qua inkomen was afhankelijk van de neventaken. Was de veldwachter ook bode en opzichter bij openbare werken, dan kreeg hij toeslagen van 25 tot 50 gulden per jaar. Vanaf de jaren 1930 trad een zekere professionalisering in. Zo had de veldwachter recht op rijwielvergoeding, diplomatoelage, uniformgeld, vrije woning en medische behandeling. Bij bijzondere gelegenheden waarbij meer mankracht nodig was om de orde te handhaven, bijvoorbeeld de kermis, stonden rijksveldwachters van het district of leden van de Koninklijke Marechaussee hem bij. De veldwachter werd vanaf de jaren dertig ook ingezet als armenbezoeker en controleur.
In 1943 werd de Nederlandse politie-organisatie door de Duitse bezetter gereorganiseerd. De Aaltense gemeenteveldwachter werd toen bij de Marechaussee ondergebracht. De Aaltense Luchtbeschermingsdienst ressorteerde onder de Gemeentepolitie tot 1943, maar werd daarna onderdeel van de Dienst Gemeentewerken.
Het hoofdbestand van dit archief eindigt formeel in 1943, maar werd nadien aangevuld met de correspondentie van de Aaltense Marechaussee over 1944. Ná 1945 werden de politietaken te Aalten waargenomen door het Korps Rijkspolitie.