In 1948 kwam te Amsterdam in de Nieuwe Kerk aan de Dam de Wereldraad van Kerken (World Council of Churches) tot stand. Deze gebeurtenis sloeg ook in Nederland (vooralsnog eerst aan protestantse kant) aan, om een groter begrip voor elkaar te laten ontstaan, elkaar te ontmoeten en met geestdrift met elkaar te praten. Als gevolg hiervan werden her en der in Nederland plaatselijke Oecumenische Raden en Jeugdraden opgericht. Zo ook in Velsen, waar rond de jaren 50 dergelijke raden ontstonden. De eerste voorzitter en stimulator was de hervormde predikant ds. J. van den Berg van de Bethlehemkerk in IJmuiden-Zuid. De volgende kerkgenootschappen waren vertegenwoordigd: de hervormde, doopsgezinde, remonstrantse, en de evangelisch-lutherse gemeenten alsmede de oudkatholieke parochie en het Leger des Heils. Van de niet officieel deelnemende kerken zonden de gereformeerde kerk, de rooms-katholieke kerk, de Baptistengemeente en de Pinkstergemeente waarnemers.

Het jeugdwerk bestond van 1955 tot en met 1962 maar werd wegens teruglopende belangstelling tenslotte in 1964 opgeheven. Een nieuwe poging werd gedaan in 1966, om in 1968 opnieuw beëindigd te worden. De jeugd hield zich aanvankelijk bezig met het opvoeren van toneelstukken en was later meer in praktische zin bezig met het ondersteunen van ontwikkelingswerk in arme landen.

De Raad organiseerde oecumenische erediensten, respectievelijk gebedsdiensten en de week der gebeden, in januari. Een andere activiteit vormde het organiseren van gespreksgroepen en -kringen in de verschillende delen van de gemeente Velsen. Een van de belangrijkste kringen was de Rome-Reformatiekring welke vanaf 1961/62 werd gehouden. Belangrijk in dit verband was het bezoek van een van de broeders van de Communauteit van Taizé aan Velsen, gevolgd door een aantal reizen naar Taizé door enkele gespreksdeelnemers uit Velsen en omgeving. De andere gespreksgroepen hadden regelmatig andere onderwerpen waar aandacht aan werd geschonken. In Santpoort kende men eind 1968 de serie Santpoort in gesprek, waaraan door ruim 260 deelnemers in een 20-tal groepen werd deelgenomen.

Op 10 december 1968 volgde de oprichting van de Raad van Kerken te Velsen, waaraan nu ook door de rooms-katholieken, gereformeerden en vrijzinnig hervormden werd deelgenomen. De Christelijke Gereformeerde Kerk en de Gereformeerde Kerk Vrijgemaakt deden niet mee. Ook was de EIBA aangesloten, een combinatie van de protestantse Stichting Evangelie en Industrie en het rooms-katholieke Bedrijfsapostolaat, welke met name werkzaam was op het terrein van de Hoogovens met vormingswerk voor de werknemers. In de jaren die volgden, werd geprobeerd de banden met de leden van de aangesloten kerken en parochies te versterken, maar veel resultaat had dit niet.

Tijdens een lokale Kerkenconferentie, welke op 17 april 1973 in het Lavigeriecollege op Spaarnberg te Santpoort werd gehouden, werden voorstellen gedaan voor een herstructurering van de Raad, maar ook dit bleef zonder resultaten. Wel was men betrokken bij de aanstelling van een ziekenhuispredikant in het toenmalige St. Antoniusziekenhuis en bij de oprichting van de Algemene Hulpdienst in Velsen, en het organiseren van kerkdiensten voor mensen met een geestelijke beperking en hun familie. Er ontstonden ook contacten met de Kritische Gemeente IJmond. Er kwam meer aandacht voor het betonen van solidariteit met onder meer ontwikkelingslanden, met buitenlandse gastarbeiders en met de niet meer actieven in het arbeidsproces. In 1980 speelden er vragen rond het verlenen van asiel aan illegale Marokkaanse gastarbeiders, waarbij onder meer gebruik werd gemaakt van de leegstaande Emmaschool. Men kwam er evenwel niet uit; voor enkelen werd geld bijeengebracht voor hun terugreis, anderen kregen een studiebeurs, maar de meesten verdwenen weer in de illegaliteit. Er was ook overleg met het Interkerkelijk Vredesoverleg (IKV), dat regelmatig gelegenheid kreeg haar acties toe te lichten, waardoor men wel het gevaar liep van een eenzijdige politieke keuze te worden beticht, die niet door alle leden van de aangesloten kerken werd onderschreven. In de loop van de jaren hebben vele sprekers van naam hun uiteenzettingen mogen geven, maar ondanks de inspanningen van velen heeft dit alles bij het gemiddelde gemeente- of parochielid niet mogen leiden tot een grotere interesse voor de eenheid der kerken.

Ontleend aan: W. Wessels, Kleine Kroniek van de Oecumene in Velsen, 1950-1983.