In Zandvoort waren in de jaren dertig van de vorige eeuw de gevolgen van de wereldwijde crisis merkbaar. Toch bleef Zandvoort als badplaats ook in deze tijden een belangrijke rol spelen. Het bezoek aan het strand had in 1921 een belangrijke stimulans gekregen met de opening van de Zeeweg. Zandvoort was daarmee eveneens bereikbaar geworden via het fraaie duingebied. Als extra stimulans voor het toerisme ging de Vereniging voor Vreemdelingenverkeer in de jaren dertig motorwedstrijden organiseren en in 1939 werden de eerste autoraces gehouden. Al spoedig bleek de noodzaak voor de aanleg van een vrijliggend circuit. De gemeente kocht daartoe 100 ha, duinterrein aan waarop een 4 km lang circuit werd uitgezet. En zo leek Zandvoort een steeds grotere toeristische trekpleister te gaan worden. De oorlog maakte echter een einde aan deze voorspoedige ontwikkeling. * 

De Ortskommandant van Haarlem liet verschillende verordeningen bekendmaken, waaronder inkwartiering, vordering van goederen, paarden en arbeidskrachten. 'Zomers Buiten' en ander percelen, waaronder het Grand Hotel, werden door de bezetter gevorderd. Op 23 mei 1942 werd de toegang tot het strand voor de gehele bevolking verboden en tevens werd een verbod uitgevaardigd om voor de kust te vissen. Op 6 november 1942 werd de evacuatie van een belangrijk deel van de bevolking afgekondigd. Velen werden in de omgeving ondergebracht, zoals in Heemstede en Vogelenzang. Ouderen werden op transport gesteld naar Drenthe en Friesland. *  Het aantal inwoners liep in enkele maanden terug van 9808 naar 6789. Uiteindelijk zouden er in januari 1944 nog maar 1789 inwoners overblijven. De groep van achterblijvers werd in de dorpskern geconcentreerd. De buitenwijken werden verlaten gebied, waarin verscheidene mijnenvelden werden gelegd.

De in dit gebied staande woningen, ca. 900, werden op bevel van de bezetters, ontdaan van sanitair, licht, water en gas. In de duinreep werden gevechtsbunkers gebouwd. *  Toen de evacuatie voltooid was, begon men op grote schaal te slopen. Om de verwachte invasie van de geallieerden zo goed mogelijk te weerstaan, werd de zeereep volkomen kaalgeslagen. Tezamen met een groot deel van het dorp werden alle badhotels en pensions afgebroken, inclusief de beide boulevards en achterliggende straten. Van de 2700 huizen die Zandvoort telde, vielen er meer dan 800 onder de slopershamer. Sloop van de watertoren volgde in september 1943. *  Afzonderlijk vermelding verdient de vernietiging van de joodse synagoge. Deze werd opgeblazen in de nacht van 4 op 5 augustus 1940. Het was het begin van de lijdensweg voor de Joodse inwoners van Zandvoort, die door tal van verboden in hun bewegingsvrijheid werden beperkt. Op 13 maart 1942 moesten 153 Joodse gezinnen naar Amsterdam vertrekken. Slechts 21 personen overleefden deze periode. * 

Na de oorlog kwam een grootscheepse opruiming op gang. Het dorp moest bouwrijp worden gemaakt voor de wederopbouw. Een wederopbouw waarbij de totstandkoming van een geheel nieuwe, op massatoerisme ingestelde, ideale badplaats werd beoogd. Voor het wederopbouwgebied van Zandvoort werd bouwkundig ingenieur Gijsbert Friedhoff als stedenbouwkundige aangesteld. Reeds in de oorlogsjaren had hij plannen ontwikkeld zodat al spoedig tot uitvoering daarvan kon worden overgegaan. Rekening houdend met een forse toename van toeristen uit de lagere inkomensgroepen, vormde het massatoerisme het centrale uitgangspunt in het wederopbouwplan. In de visie van Friedhoff zou een stedenbouwkundige scheiding worden aangebracht tussen het specifieke badplaatsgedeelte en de bebouwing voor de permanente bewoners. Dit uitgangspunt bleek echter te groots van opzet en financieel niet haalbaar. De langs de Noordboulevard geprojecteerde appartementenhotels werden vervangen door woningen en Friedhoffs ideeën voor een 'zomercentrum' bleven een utopie. Ook Friedhoffs plannen om de verkeersstroom buiten het centrum om te leiden, werden door de gemeenteraad afgewezen. Wel werden zijn ideeën gerealiseerd betreffende de woningbouw aan de zuidelijke zeereep en de uitbreiding van het dorp aan de zuidzijde.

In 1950 werd de Boulevard Paulus Loot aangelegd, een jaar later gevolgd door het Favaugeplein. Langs de zeereep verschenen flatwoningen, villa's en hotels. In 1954 werd het vooroorlogse woningaantal bereikt. Onder leiding van Friedhoffs opvolger ir. Nix werd in de jaren zestig de woonwijk Nieuw-Noord gerealiseerd. Vanaf eind jaren zeventig is het inwoneraantal van ca. 16.000 vrijwel gelijk gebleven. Het uitgangspunt dat aan het wederopbouwplan ten grondslag lag om Zandvoort tot badplaats te maken voor de grote massa, is toch gerealiseerd, getuige de appartementencomplexen en hotels langs de zeereep. Begin jaren vijftig werd hotel Bouwes opgeleverd en in 1965 werd het Palace Hotel geopend. Op de plek van het in 1987 afgebroken hotel Bouwes, verrees in datzelfde jaar het Casino. Eind jaren tachtig werden bungalowpark Gran Dorado en Elysee Beach geopend. Het aantal toeristen naar Zandvoort steeg voortdurend tot het jaarlijkse aantal van zo'n 4 miljoen bezoekers. Het circuit waarvoor de basis al voor de oorlog was gelegd, werd tot buiten de grenzen vermaard. Reeds in 1941 werd als werkverschaffingsproject een aarden baan aangelegd en in 1946 werd het wegdek verhard door er oorlogspuin op te storten. De 7e augustus 1948 vond de opening plaats met de eerste internationale wedstrijden. * 

Toen het herstel en de wederopbouw van Zandvoort goed op gang waren gekomen, ging men ook aandacht besteden aan de culturele belangen. De buiten gebruik gestelde uloschool aan de Schoolstraat werd in 1957 verbouwd tot gemeenschapshuis, waarin tevens de openbare bibliotheek onderdak kreeg. De ontwikkeling van Zandvoort is uiteraard ook niet aan de kerkgenootschappen voorbij gegaan. Tot de jaren zeventig is er sprake van een bloeiend kerkelijk leven. Het kerkgebouw van de Hervormde Gemeente kon dankzij particuliere giften en een gemeentelijke bijdrage in 1965 geheel worden gerestaureerd. De toren van deze kerk, die gemeente-eigendom is, werd reeds in de late jaren vijftig gerestaureerd. Ook de gereformeerde gemeente ging in 1962 over tot restauratie van haar kerkgebouw en de r.-k. parochie van St. Agatha stichtte zelfs een tweede kerkgebouw naast het bestaande. Tenslotte werd op 14 juli 1965 een nieuwe synagoge aan de Haltestraat ingewijd.

De gemeenteraad besloot met ingang van 1 januari 1948 de openbare scholen, die tot dusver met de letters A tot en met D waren aangeduid, andere namen te geven, zoals die van de verzetsstrijders Hannie Schaft en Wim Gertenbach. Naarmate de bevolking groeide werd de noodzaak tot meer scholen groter. Vanaf midden jaren vijftig werden 5 nieuwe scholen geopend, waaronder het nieuwe schoolgebouw van de openbare ULO in november 1956. In september 1958 kwam er een christelijke ULO bij, die in 1962 in een groot nieuw schoolgebouw werd gevestigd aan de Sophiaweg. *