Op het gebied van de handel had de gouverneur bemoeienis met de prijzen van levensmiddelen. Zo was er van 1823 tot 1844 een provinciale broodzetting van kracht waarbij de gouverneur, rekening houdend met het prijsverloop van granen en andere producten, enkele malen per jaar de prijs wijzigde. Vanaf 1844 werd de broodzetting weer een zaak voor de plaatselijke besturen, zoals dat ook vóór 1823 al het geval was. *  De gouverneur verstrekte vergunningen voor de oprichting van zgn. neringen en tapperijen, die goederen verkochten waarop accijns werd geheven. Aanvragen voor vergunningen voor markten moesten aan G.S. worden gericht, al besliste de centrale overheid over de verstrekking. Ook oefenden G.S. een algemeen toezicht uit op het ijkwezen. Vergunningen voor de oprichting van fabrieken of voor ingrijpende wijzigingen in de inrichting ervan, werden deels door de Koning afgegeven (m.n. bij gevaarlijke producten als gas, buskruid en wapens), deels door G.S. en de lokale autoriteiten. Omwonenden of andere belanghebbenden konden bezwaren indienen bij de beslissende instantie; reclamaties bij negatieve beschikkingen moesten door een hogere autoriteit worden behandeld. Een zelfde regeling gold voor de bouw van industriemolens. *  Voor de plaatsing van stoom werktuigen, zowel in fabrieken als op vaartuigen, moest aangifte worden gedaan bij de gouverneur, waarna het ministerie de benodigde vergunning via de gouverneur aan de belanghebbende verstrekte. *  Ook bij subsidieaanvragen van bedrijven fungeerde de gouverneur als "doorgeefluik" tussen de plaatselijke besturen en het ministerie.