Hoewel de Nederlandse luchtstrijdkrachten al voor het begin van de Tweede Wereldoorlog gebruik maakten van vlaggen en banieren, werd pas bij Koninklijk Besluit van 18 juni 1948 bepaald dat het Wapen der Militaire Luchtvaart voortaan officieel een luchtmachtvlag mocht voeren. De presentatie van de vlag vond plaats bij de viering van het 35-jarig bestaan van de Militaire Luchtvaart op 1 juli 1948. Op deze datum werd de luchtmachtvlag voor het eerst officieel gehesen tijdens een plechtigheid op het Binnenhof in Den Haag. De ceremonie vond plaats in het bijzijn van prinses Juliana en tijdens het spelen van het Wilhelmus De luchtmachtvlag, waarop het ordeteken van Ridder der vierde klasse der Militaire Willems-Orde staat afgebeeld, zou in ongewijzigde vorm bijna 18 jaar op alle luchtmachtonderdelen worden gevoerd. In de volgende decennia kwamen bij de Koninklijke Luchtmacht (KLu) tevens onderdeelsvlaggen en squadronvlaggen in zwang. De onderdelen en squadrons van de Koninklijke Luchtmacht gebruiken geen vaandels, in tegenstelling tot onderdelen van de Landmacht en Marine. Zelf kreeg de KLu bij KB van 20 maart 1965 uit handen van Koningin Juliana wél een eigen vaandel. Het luchtmachtvaandel kreeg de volgende opschriften: Nederland 1940, Nederlands-Indië / Malakka 1941 - 1942, Engeland / West-Europa 1941-1945 en Australië / Indische Archipel 1942-1945. Eind 1968 werd daar met het opschrift Indische Archipel 1947-1949 nog een 5e wapenfeit aan toegevoegd. Op 27 maart 2103 heeft Koningin Beatrix in Breda opnieuw een zogenoemd cravate aan het luchtmachtvaandel bevestigd. Met dit koninklijk lint onderscheidde zij de Koninklijke Luchtmacht voor de gevechtsinzet tijdens operatie Allied Force, de NAVO-luchtcampagne tijdens de Kosovocrisis in 1999.