In de Heino Koerier van augustus 1977 werd door een werkgroep, bestaande uit mw. A. Jansen-Sibelt, mw. A. Breedeveld, R. Beyer en K. Landhuis, een artikel geplaatst, waarin belangstellenden werden geïnformeerd omtrent de mogelijkheden om een zwemvereniging op te richten. Er hadden zich al 70 personen aangemeld. De werkgroep richtte zich tot de gemeente Heino met het verzoek of ze haar medewerking kon verlenen aan het beschikbaar stellen van het gemeentelijk zwembad, te weten op dinsdagavond vanaf 7 uur en donderdagavond vanaf 6 uur. De gemeente verklaarde welwillend te staan tegenover het verzoek tot gebruik van het zwembad. De volgende stap was de organisatie van een informatieve bijeenkomst, die op dinsdag 18 oktober 1977 in Zaal Oortwijn werd gehouden. Tijdens die avond, die door zo'n 40 belangstellenden werd bijgewoond, was dhr. Wijnholts van de KNZB aanwezig om nadere informatie te verstrekken over de activiteiten en mogelijkheden van de KNZB. Voorzitter Landhuis memoreerde dat het initiatief voor een zwemvereniging was genomen tijdens de schoolzwemwedstrijden in de zomer van 1977. Hij besteedde verder aandacht aan de trainingen, de contributie, de wedstrijden en vroeg de aanwezigen ook om een naam te bedenken. Met een eerder bedachte naam , nl. "Plons" kon de KNZB niet akkoord gaan. Uiteindelijk werd besloten om de zwemvereniging "de Tippe" te noemen.

De eerste ledenvergadering van de zwemvereniging "de Tippe" werd gehouden op 27 februari 1978. Dit was tevens de officiële oprichtingsvergadering, die door voorzitter K. Landhuis werd geopend en waarbij 19 leden aanwezig waren. De statuten en het huishoudelijk reglement werden vastgesteld. Als clubtenue werd gekozen voor de marineblauwe badkleding van het merk Arena. De aanschaf werd echter niet verplicht gesteld. Volgens artikel 3 van de statuten stelde de vereniging zich tot doel: het houden van en deelnemen aan zwem- en waterpolowedstrijden en zwemfeesten. Uiteraard moest ook propaganda worden gemaakt voor het zwemmen als middel tot volksopvoeding, ontspanning en bevordering van de gezondheid. De contributie bedroeg voor leden tot 18 jaar 40 gulden en boven de 18 jaar werd 50 gulden gevraagd. Elk volgend gezinslid kreeg 10 gulden reductie. Per 1 april 1979 trad de vereniging toe tot de KNZB. OP 19 april 1979 ontving de vereniging volledige rechtsbevoegdheid door het notarieel vastleggen van de statuten. Dit geschiedde ten overstaan van notaris A.M. Bremmers te Heino. Hieruit blijkt, dat de zwemvereniging werd opgericht door K.F. Landhuis, mw. A.M. Jansen-Sibelt, R.H.C. Beyer, A.J. Schokker en F.H. Simons.

De zwemvereniging kende een vliegende start. Het ledenaantal steeg van 84 (in 1979) via 112 (in 1983) naar het hoogste aantal van 147 leden in 1987. De jaren '90 zette een dalende tendens in, die zich nu (2004) nog steeds voortzet. In de eerste jaren van haar bestaan kende de vereniging een zomer - en winterprogramma. Er werd deelgenomen aan waterpolowedstrijden, recreatieve wedstrijden (vier-, vijf- en zeskampen) in andere plaatsen en elk jaar vonden in het zwembad de clubkampioenschappen én de Zwemvierdaagse plaats. Gedurende het winterprogramma werd steeds getraind in het bad te Kampen. Met ingang van het seizoen 1979/1980 werd gebruik gemaakt van een bus om de leden naar het bad te vervoeren. Dit werd in het seizoen 1984/1985 beëindigd. Toen werd overgestapt naar het bad in Raalte, alwaar voortaan 1x per week werd getraind. De trainingen werden door een groot aantal personen verzorgd, waaronder in het bijzonder genoemd dienen te worden J en R. Bastiaans, A. Schokker, G. Temmink, M.Hulsman, L. ter Veer, M. Velds en H. Maas. De activiteiten in het zomerprogramma speelden zich gedurende het zomerseizoen af. De vereniging was actief in de Heyaweek met ondermeer het organiseren van touwtrekwedstrijden, een luchtbeddenrace en een waterpolotournooi voor basisscholen. Daarnaast nam de zwemvereniging deel aan allerlei evenementen, waarbij diverse prijzen werden gewonnen, waaronder de Bonsemabeker (Nijverdal 1987-1989). Hoogtepunt in het clubbestaan vormde echter het behaalde Clubkampioenschap van Overijssel in 1994.

In januari 1989 werd in de gemeenteraad van Heino, de bestuurscommissie voor de sportaccommodaties en bij diverse sportverenigingen druk gediscussieerd over de mogelijkheden om sportaccommodaties in Heino geheel of gedeeltelijk te privatiseren. Uiteindelijk werd besloten akkoord te gaan met een onderzoek naar privatiseringsmogelijkheden van het zwembad en de sporthal. Lange tijd wilde vooral de bestuurscommissie niets weten van privatisering, omdat dit in de praktijk vrijwel altijd neerkwam op bezuinigingen. De steeds groter wordende druk op de gemeentelijke begroting voor sportvoorzieningen leidde ertoe dat de commissieleden overstag gingen. Desalniettemin was er bij de vertegenwoordigers van sportverenigingen veel scepsis over het onderzoek. Men kon zich niet voorstellen op welke wijze privatisering haalbaar was. Het is altijd een economische bezuinigingsmaatregel, die niet voordelig is voor de verenigingen. Meer taken delegeren naar verenigingen, meer werk dat door vrijwilligers moet worden opgeknapt, dat kan niet meer. De rek is eruit, er gebeurt al veel op basis van vrijwilligheid.

Frans Simons, voorzitter van de zwemvereniging, ventileerde een heel ander geluid. Volgens hem was het realistisch om sluiting van het zwembad te overwegen. Zwemmen werd meer en meer in alle seizoenen een binnensport. Er waren tevens redelijke alternatieven voor recreatiezwemmers, te weten de Wythemerplas bij Zwolle en het overdekte bad "Tyenraan" in Raalte. Simons merkte verder op dat het gebruik van het zwembad door de zwemverenging minimaal was en dat het niet realistisch is voor deze kleine groep 3 a 4 ton te investeren.

Deze opmerkelijke uitspraken deden Heino op z'n grondvesten schudden. Veel inwoners lieten zich tegenover het bestuur van de zwemvereniging verontwaardigd uit over de uitlatingen van de voorzitter. In de krant van 3 februari 1989 verklaarde Simons, dat hij verkeerd begrepen werd en dat hij géén voorstander van sluiting van het zwembad is. Zijn uitspraken moesten worden gezien in het licht van de onmogelijkheid om het zwembad te privatiseren. De zwemvereniging heeft zelf allerlei materialen aangeschaft en een clubhuis gebouwd, terwijl verdere bezuinigingen op de sterkte van personeel voor toezicht, zwemlessen en kassabezetting niet verantwoord werden geacht. Daarom, zo stelde Simons, kwam het simpelweg neer op de vraag: vindt de bevolking van Heino het noodzakelijk dat er een behoorlijk openluchtbad in Heino blijft en heeft men daar dan ook geld voor over? Daarnaast geldt dat de gemeenschap ook de kosten zal moeten dragen voor de noodzakelijke aanpassingen en verbeteringen van het bad. De gemeenteraad - aldus Simons - wil echter alleen maar praten over bezuinigingen. In dat licht bezien achtte hij het realistisch om te overwegen om het zwembad dan maar te sluiten, hoewel hij het persóónlijk als voorzitter van de zwemvereniging zeer zou betreuren als het zover zou komen. Het zwembad mag niet dicht!

De periode 1990-2001 werd gekenmerkt door een dalend ledenaantal. Ook bestuurlijk werd het steeds moeilijker om enthousiaste en geschikte bestuursleden te vinden. De animo om iets voor kinderen te organiseren, om hun plezier te bezorgen in de beoefening van een sport liep verder terug. Daarnaast zorgde de regelgeving van de Overheid op het terrein van veiligheid, hygiëne en arbeidsomstandigheden voor een toenemende professionalisering in het bestuur en bij de vrijwilligers. Voorst stonden de beperkingen van het bad de uitbouw van de vereniging in de weg. Het bleek niet mogelijk om faciliteiten te regelen voor het beoefenen van andere facetten van de zwemsport, zoals waterpolo, synchroonzwemmen en zwemactiviteiten voor andere doelgroepen. Wel kreeg het wedstrijdzwemmen voor talentvolle jeugdleden een impuls door de oprichting van de Start Combinatie Salland (SCS). die op 6 september 1993 formeel door de zwemverenigingen te Wijhe, Raalte en Heino werd opgericht.