Hoewel de ernst van de woningnood de aandacht vooral doet vallen op verhoging van de produktie van nieuwe woningen, zal toch bij voortduring gelet moeten worden op de doelmatigheid van deze woningen voor de toekomstige bewoners. In elke woning zal een huisvrouw niet alleen een voor haar efficiënte "werkplaats" moeten vinden, maar zal ze er naast de zorg voor het lichamelijke welzijn ook voor het geestelijk welzijn van haar gezin de ruimte moeten kunnen vinden waar elk lid op zijn manier kan werken of zijn vrije tijd zinvol kan besteden.
De huisvrouw heeft juist door haar ervaring in de praktijk van het wonen opgedaan een taak te vervullen door gemeentelijke instanties, woningbouwverenigingen en architecten, die bij nieuwbouw zijn betrokken, van advies te dienen.
De laatste jaren zijn daartoe in verschillende gemeenten Vrouwen Advies Commissies voor de Woningbouw in het leven geroepen, die-terwijl de plattegronden en schetsplannen bestudeerd worden-hun verlangens en wensen kenbaar kunnen maken over de indeling en ligging van keuken, bad- en wasruimten, woon- en slaapvertrekken, kasten, bergruimten en balkons.

Bovenstaande maatschappelijke tendens leidt ertoe, dat in het najaar van 1956 als resultaat van gehouden besprekingen tussen wethouder Nooter en de Contact Commissie van de Zwolse Vrouwenverenigingen de samenstelling van een Zwolse VAC bekend wordt gemaakt.
Bij schrijven van 21 januari 1957 richt de commissie zich tot het gemeentebestuur met het verzoek de commissie als een gemeentelijke adviescommissie te installeren en een subsidie beschikbaar te stellen.

Uit de door de commissie vervaardigde jaarverslagen blijkt dat ze gedurende 11 jaar betrokken is geweest bij de bouw en inrichting van diverse woningcomplexen in Zwolle en de voormalige gemeente Zwollerkerspel.

Zo zijn de bouw- en schetsplannen van woningen aan de Assendorperdijk, de Pieter Steynstraat, de Schoonhovenstraat en in de wijken Holtenbroek en de AA-landen van op- en aanmerkingen voorzien en aan de architecten en woningbouwverenigingen geretourneerd. Na rijp beraad besluit de commissie in 1968 om haar werkzaamheden te beëindigen. In een schrijven van 1 oktober 1968 aan het College van Burgemeester en Wethouders wordt als reden opgegeven:
"De commissie meent nl., dat het niet verantwoord is gemeenschapsgelden voor haar werk te besteden, nu zij in geen jaar tekeningen van te bouwen huizen ter bestudering heeft ontvangen of anderszijds om advies is gevraagd. Van enkele architecten had zij steeds volledige medewerking, maar over het algemeen werd geen beroep op haar gedaan, noch met, naar haar mening, practische opmerkingen rekening gehouden. Waar thans veel "herhalingen" in de bouw plaatsvinden heeft het h.i. geen zin hierover verder nog van gedachten te wisselen".

Deze klacht-naast het feit dat ziektes en vacatures een volledige samenstelling constant hebben bemoeilijkt-klinkt al door in de jaarverslagen van 1961, 1964 en 1967.
Van deze opheffing wordt door de Stichting Landelijk Contact van de Vrouwen Advies Commissies voor de Woningbouw in Amsterdam met ontstentenis kennis genomen, terwijl het College van Burgemeester en Wethouders vrij laconiek reageert.
In haar schrijven van 4 november 1968 stelt het College dat de financiele haalbaarheid van de door de VAC geuite praktische opmerkingen veelal op verzet zijn gestuit van het Rijk of de opdrachtgever, terwijl daarnaast het groot aantal wettelijke voorschriften en richtlijnen een belemmering vormen. Het College meent echter niet te mogen nalaten dank te zeggen voor de moeite en het vele werk dat de commissie heeft verricht om de stem van degene die het meest in de woning verblijft te laten klinken bij de totstandkoming en inrichting.