Het notariaat was geregeld volgens de wet van 25 ventôse an XI (16 maart 1803) en werd in ons land ingevoerd krachtens het keizerlijk decreet van 18 oktober 1810 per 1 januari 1811 *  . De notarissen werden daarin omschreven als "les fonctionnaires publics établis pour recevoir tous les actes de contrats auxquels les parties doivent ou veulent faire donner le caractère d'authenticité attaché aux actes de l'autorité publique, et pour en assurer la date, en conserver le depôt, en delivrer des grosses et expéditions", openbare ambtenaren, die bevoegd zijn om alle akten en overeenkomsten, waaraan belanghebbenden behoefte hebben, op te maken en daaraan het karakter van een authentieke akte te verlenen, deze akten te bewaren en daarvan afschriften te verstrekken.

De notaris werd verplicht om de onder hem berustende akten, de zgn. minuten in te schrijven in een répertoire of repertorium. De inschrijving moest geschieden dag voor dag onder doorlopende nummers in de volgorde waarin de akten voor de notaris werden verleden. Ook werden door hem ingeschreven de zgn. akten in brevet. In uitzonderlijke gevallen stond de wet namelijk toe, dat er authentieke akten werden opgemaakt, die aan de belanghebbende werden uitgereikt. Van deze akten bestaan dus geen minuten, die bij de notarissen bewaard werden. Ook deze akten werden in het repertorium bijgeschreven. Van het door de notaris bijgehouden repertorium moest jaarlijks het dubbel bij de arrondissementsrechtbank worden gedeponeerd. De door de notaris opgemaakte minuten en repertoria moest hij zorgvuldig bewaren.

Notarissen werden voor het leven benoemd en kregen bij hun benoeming een standplaats aangewezen. Deze standplaatsen werden aangewezen volgens de rechterlijke organisatie. Volgens de wet van 1803 werden zij verdeeld in drie klassen: a. notarissen in plaatsen waar een hof van appèl gevestigd was; b. notarissen in plaatsen met een rechtbank van eerste aanleg; c. notarissen in plaatsen met een vredegerecht. Al deze rechtbanken hadden ambtsgebieden, die elkaar overlapten. In Overijssel was het Departementaal-later Provinciaal-Gerechtshof de hoogste rechterlijke instantie. Daaronder ressorteerden de rechtbanken van eerste aanleg in de arrondissementen Almelo, Deventer en Zwolle. De vredegerechten bedienden de verschillende kantons waaruit een arrondissement bestond. Onder een kanton behoorden weer verschillende burgerlijke gemeenten. Deze indeling gold in de Franse tijd ook voor het burgerlijk bestuur. In de rechterlijke organisatie is deze indeling-zij het met de nodige wijzigingen-tot op de huidige dag gehandhaafd.

De standplaats van een notaris was gebonden aan een kanton. Binnen dat ressort was hij bevoegd zijn ambt uit te oefenen of zoals men plechtig uitdrukte "zijn protocol te houden". De bewaring van de akten en repertoria van een notaris was eveneens aan de standplaats gebonden. Werd op zijn verzoek de standplaats gewijzigd, dan kon dat ook consequenties inhouden voor de bewaring van de bescheiden. Wanneer de notaris zijn standplaats binnen het kanton verplaatste, dan bleef hij in het bezit van zijn akten en repertoria. Zo hield notaris Johan Willem Daniël Kaempff eerst kantoor te Wanneperveen, maar sedert 1834 te Blokzijl. Aangezien beide plaatsen in hetzelfde kanton waren gelegen, n.l. Vollenhove, bleef hij de beschikking houden over zijn reeds in 1832 aangevangen akten en repertoria. Hetzelfde was het geval met notaris Gerard Jordens, die van 1860-1878 te Haaksbergen resideerde en vervolgens tot 1898 te Enschede. Willem Berends, die van 1814-1815 te Ootmarsum resideerde en van 1816-1825 te Raalte mocht zijn akten en bescheiden niet meenemen, want Ootmarsum en Raalte lagen in verschillende kantons.

De Franse wetgeving bleef voor wat betreft het notariaat tot 1842 van kracht. Op 16 oktober van dat jaar werd de Wet op het Notarisambt ingevoerd. De gehele opbouw van de wet was vrijwel gelijk aan die van 1803. De omschrijving van de notarissen luidde: "De notarissen zijn openbare ambtenaren, uitsluitend bevoegd om authentieke akten te verlijden wegens alle handelingen, overeenkomsten en beschikkingen, waarvan de wet gebiedt of de belanghebbenden verlangen, dat bij authentiek geschrift blijken zal; daarvan de dagteekening te verzekeren; de akten in bewaring te houden en daarvan grossen, afschriften en uittreksels uit te geven; alles voor zoo ver het verlijden dier akten door de wet niet ook aan andere ambtenaren opgedragen of aan dezelve geheel voorbehouden is". Behoudens een aantal wijzigingen is deze wet thans nog geldig.