Het gemeenteziekenhuis te Wormerveer functioneerde al sinds vele jaren als verlengstuk van het Gemeenteziekenhuis te Zaandam. De aan het laatste ziekenhuis verbonden specialisten namen patiënten op in het ziekenhuis te Wormerveer en hielden tevens in de polikliniek spreekuur. Bovendien werden in dit ziekenhuis bevallingen gedaan door huisartsen en verloskundigen. Het ziekenhuis, dat 31 bedden en 10 wiegen voor gezonde zuigelingen telde, functioneerde derhalve als ziekenhuis, verpleeghuis en als kraaminrichting.

In 1967 werd het Julianaziekenhuis te Zaandam geopend en in januari 1968 het verpleeghuis De Noordse Balk. Daardoor vielen de twee eerstgenoemde functies weg. Alleen de functie van kraaminrichting bleef over en wel in versterkte mate, omdat eind 1967 Ons Verpleeghuis te Krommenie eveneens werd opgeheven. In dit verpleeghuis vonden jaarlijks bijna 200 bevallingen plaats, die later in het ziekenhuis van Wormerveer werden ondergebracht. In de Zaangemeenten Assendelft, Jisp, Krommenie, Koog aan de Zaan, Westzaan, Wormer, Wormerveer en Zaandijk werden gedurende het jaar 1966 totaal 1188 levend geboren kinderen aangegeven. Circa 1/3 hiervan werd geboren in een kraamafdeling van een ziekenhuis of verpleeghuis, circa 1/3 thuis met behulp van een geregistreerde kraamverzorgster en iets minder dan 1/3 thuis door niet geregistreerde hulpen. In het ziekenhuis te Wormerveer stonden in het 1e halfjaar van 1968 rond 200 kraamvrouwen ingeschreven. Verwacht werd dat in 1968 ongeveer 400 bevallingen in dat ziekenhuis zouden plaatsvinden door huisartsen en vroedvrouwen.

Het gebouw van het ziekenhuis was weliswaar oud, doch de outillage voldeed wel aan de normen voor een erkende kraaminrichting welke door het ministerie zou worden gesteld. De financiering van de inrichting geschiedde grotendeels door de gemeente Wormerveer. In 1968 werd een voorlopige begroting opgemaakt terwijl getracht werd om te geraken tot een verdeling van de lasten over de 8 omliggende gemeenten. In verband met het vorenstaande bestond het plan om in het gebouw van het Gemeenteziekenhuis te Wormerveer een erkende kraaminrichting te vestigen voor Zaanstreek-Noord.

De kraaminrichting zou geëxploiteerd worden door het bestuur van het Kraamcentrum van de Zaanstreek van het Groene Kruis (in overleg met het bestuur van het Wit-Gele Kruis voor de Zaanstreek). Op 1 februari 1969 werd door het gemeentebestuur van Wormerveer de kraaminrichting in het voormalige Gemeenteziekenhuis overgedragen aan het bestuur van het Centrum voor Kraamzorg Zaanstreek. Het bestuur droeg vanaf dat moment de verantwoording voor de gang van zaken in het kraamcentrum en in de kraaminrichting. Zr. W. Verhorst bleef leidster-docente van het kraamcentrum. Van de kraaminrichting werd Zr. G. Reidsma directrice en G. van Geldrop geneesheerdirecteur, in part-time verband.

Vanaf 1 maart 1970, na de pensionering van Zr. W. Verhorst werd Zr. Reidsma zowel leidster-docente als directrice. De verbouwing van het ziekenhuis tot kraaminrichting liep naar wens en was in 1970 bijna voltooid. De werkzaamheden stonden onder leiding van het Architektenbureau W. Zon. Tot voldoening bleek de inrichting in een steeds groeiende behoefte te voorzien. In september 1970 nam het centrum drie verloskundigen in dienst om de mogelijkheid tot thuisbevallingen in Zaanstreek-Noord te kunnen garanderen. In 1972 werd de kraaminrichting ingrijpend verbouwd.

Aanvankelijk werkte de inrichting vanaf 1969 met een experimentele subsidie van het Rijk, zodat men over gunstige resultaten kon spreken. Na circa 5 jaar werd deze subsidie stop gezet en ontstond er een kritieke periode in het voortbestaan van de inrichting. Door actievoering onder de plaatselijke bevolking, waarbij 2500 handtekeningen werden verzameld en benadering van de plaatselijke politieke partijen kon het centrum op dat moment behouden blijven en stelden de gemeenten Zaanstad en Wormer zich garant voor de tekorten. Na een doorgevoerde reorganisatie had het centrum toen zeker recht van bestaan, mede gelet op het aantal opnames.
Gedurende de laatste jaren liep het aantal ligdagen drastisch terug en de subsidies van de gemeenten werden belangrijk ingekrompen. Door de verslechterende financiële situatie kon de stichting daardoor de exploitatie niet meer rond krijgen en men besloot tot liquidatie over te gaan, hetgeen in 1983 zijn beslag kreeg. De verloskundigen zetten hun werk voort in de vorm van een particuliere maatschap.