De oudste kerkgeschiedenis van Wervershoof is door J.C. van der Loos beschreven in de Bijdragen voor de geschiedenis van het Bisdom Haarlem. *  De door hem behandelde gebeurtenissen lopen tot het begin van de 20ste eeuw. Naar aanleiding van het eeuwfeest van de kerk stelden mgr. P.M. Verhoofstad en mgr.J.Th.M. Kraakman in "Honderd jaar St. Werenfriedkerk, 1875-1975, Wervershoof" een parochiegeschiedenis samen over het jongste tijdvak. Voorts zij nog vermeld dat pater drs.Th. Steltenpool SVD in de "Binding" van december 1962 een zeer gedetailleerde lijst heeft gepubliceerd met de namen van de priesters, broeders en zusters afkomstig uit Wervershoof, Andijk en Onderdijk. In aanvulling op het verhaal van Van der Loos volgen hieronder nog enkele bijzonderheden terzake de wording van de statie Wervershoof. Na de Hervorming zijn de katholieken van Wervershoof, net als die van andere plaatsen, bediend door rondtrekkende geestelijken. In het begin van de 17de eeuw kwam het tot de stichting van een statie. Tot de statie behoorden behalve Wervershoof ook Oostwoud, Bangert en Broekoord; later is Onderdijk er nog aan toegevoegd. In de statie stonden drie schuil kerken: één aan de Lagedijk, één in de Bangert en één op Broekoord. Administratief waren de drie kerken strikt gescheiden. Ze werden bediend door de pastoor die in de pastorie naast de kerk aan de Lagedijk woonde.

Tijdens het pastoraat van Joannes Coeleman (1781-1795) zijn er pogingen ondernomen om de drie kerken op te heffen en daarvoor in plaats een nieuwe kerk te bouwen in het centrum van het dorp. Die kerk moest groot genoeg zijn om ruimte te bieden aan alle katholieken van de statie. Door verzet van vooral de katholieken aan de Lagedijk en in Onderdijk zijn deze pogingen mislukt. Bij Van der Loos vindt men de tekst van het rekwest dat Coeleman indiende bij de Gecommitteerde Raden, en van de correspondentie die hij voerde met aartspriester Meylink. Duidelijk is dat Coeleman werd gemotiveerd door de bouwvallige staat van de drie bestaande kerken en van de pastorie waar hij woonde. Voor de katholieken aan de Lagedijk woog zwaar dat zij veel verder zouden moeten lopen om de kerk te bereiken dan op dat moment het geval was. En waarschijnlijk speelde bij alle kerkvoogden de vrees dat hun macht zou worden beknot een rol. Na uitvoerige pleitnota's van de pastoor gaven de Gecommitteerde Raden uiteindelijk toestemming voor de bouw van een kerk in het centrum van Wervershoof, op voorwaarde dat die geheel uit liefdegaven zou worden bekostigd. De bestaande fondsen mochten niet worden aangesproken. Een wonderlijk voorbehoud. Want lag het niet in de lijn van de verwachting dat met de bouw van een nieuwe kerk de statie één zou worden, en dat de oude kerken spoedig zouden worden afgestoten? Waarom zou men dan de financiën nog gescheiden houden?

De toestemming van Gecommitteerde Raden had dus in feite geen enkele inhoud; het plan was van de baan omdat het financieel niet haalbaar was. Maar de voorstanders hielden vol. Door in de volgende jaren bestuurders aan te stellen die genegen waren om de door Gecommitteerde Raden gestelde voorwaarden te negeren hoopten ze het plan toch tot uitvoering te kunnen brengen. Hoe groot de onenigheid in die jaren geweest moet zijn blijkt bijvoorbeeld uit het rekwest dat zich onder inv.nr. 4 in het archief bevindt. Terwijl een deel van de kerkvoogden zich inspande om een nieuwe kerk te realiseren schroomden hun medebestuurders niet om bij de hoogste autoriteiten het tegenovergestelde te bepleiten. Uiteindelijk kwam men in 1803 tot overeenstemming en begon men eensgezind met de bouw van de kerk (zie inv.nr. 5). Zij was in 1805 gereed en is door de bisschop van Roermond Van de Velde de Melroy ingewijd.