De Duitse onderzeeboten vormden tijdens zowel de Eerste Wereldoorlog (Kaiserliche Marine) als de Tweede Wereldoorlog (Kriegsmarine) een geducht wapen, dat vooral ook door de onbeperkte duikbotenoorlog een enorme bedreiging vormde voor de geallieerde koopvaardij.
Hitler besefte al snel dat hij de oorlog alleen zou kunnen winnen wanneer hij een land als Groot-Brittannië economisch kon ondermijnen. Als de bevoorradingslijnen van een land konden worden afgesneden, zou daardoor de economie ontwricht raken. Zo'n land kwam dan zonder voldoende grondstoffen, wapens, munitie, voeding en brandstoffen te zitten en zou de oorlog uiteindelijk niet vol kunnen houden. Daarom moesten Duitse oorlogsschepen zo veel mogelijk vijandelijke koopvaardijschepen uitschakelen.
In het begin van de Tweede Wereldoorlog paste de Kriegsmarine een oude aanvalstactiek toe die nog stamde uit de Eerste Wereldoorlog. Een U-boot patrouilleerde op zee. Als een vrachtboot werd waargenomen voer de U-boot naar het schip toe en kwam boven water. Met een kanon dat op het dek stond vuurde de U-boot een waarschuwingsschot af voor de boeg. Met lichtsignalen gaf de U-bootkapitein opdracht aan de bemanning van het vrachtschip om in de reddingsloepen te gaan. Nadat iedereen van boord was vuurde de U-boot een torpedo af op de vrachtvaarder om die tot zinken te brengen.
De oude tactiek werd alleen in de eerste maanden van de oorlog toegepast. Na januari 1940 voeren vrachtschepen zelden meer alleen. Ze voeren in grote konvooien die bewaakt werden door oorlogsschepen. De koopvaardijschepen waren vaak zelf ook bewapend. De Kriegsmarine besloot daarom tot de zogeheten Rudeltaktik . U-boten zochten hierbij individueel naar konvooien. Als een konvooi was gevonden, werd contact opgenomen met andere U-boten in de buurt en werd het konvooi omsingeld. 's Nachts kwamen de U-boten dan boven water en voeren razendsnel op het konvooi af Door zo'n gecoördineerde aanval kon een heel konvooi tot zinken worden gebracht.