In 1893 had Cornelis Boudewijnse samen met M.A. van der Leijé de lampvoetenfabriek uit 1889 van de Amerikaan Th. Mace op het oude Commercie Compagnie terrein, na diens faillissement in 1893, overgenomen. Het bedrijf, onder de naam 'N.V. The Vitrite Works', of zoals de gewone bevolking het noemde: de 'fitting', ontwikkelde zich tot een belangrijke industrie. In de Tweede Wereldoorlog ging een groot deel van de oude bebouwing verloren. De uitgebreide nieuwbouw van na de oorlog, waaronder een markante betonnen produktietoren, werd in 1985 na verplaatsing van het bedrijf afgebroken

De twee grote gebouwen werden vroeg in de wederopbouw-periode, omstreeks 1942, gebouws vanwege het stedebouwkundige belang van de overgang tussen stedelijke ruimten Markt en Plein 1940

In 1936 werd aan de Noordweg, dichtbij St. Laurens, een Coöperatieve Boerenleenbank gebouwd, waarbij niet echt sprake was van een imposant voorkomen. De Coöperatieve bank was ook meer een dienstverlenend dan een puur commercieel bedrijf. Het gebouw vertoont architectonisch grote verwantschap met de naastgelegen woningen, welke in karakteristieke maar vrij zakelijke zogenaamde interbellum-architectuur zijn uitgevoerd. Slechts de afmetingen en een geaccentueerde voorgevel-partij duiden op een bijzondere functie

Op Walcheren kwamen van oudsher veel kleinschalige boerderijen voor. Deze boerderij, gedateerd 1897, is een aardig voorbeeld van een traditionele opzet met het bakstenen woonhuis en de kleine houten dwarsdeelschuur, in elkaars verlengde, aaneen gebouwd

Omstreeks 1900 werd dit pandje als Koepokinrichting gebouwd. Later deed het onder meer dienst als huisvesting van de vee- en vleeskeuringsdienst. De eerste bestemming is karakteristiek voor de tijd dat de medische zorg steeds meer systematisch werd uitgevoerd. Het hoekpandje werd in eclectische stijl opgetrokken met lijstgevels, voorzien van natuurstenen plinten en accentblokjes, en decoratief mozaïek metselwerk in de boogvelden en het fries

Waarschijnlijk eveneens in opdracht van Bouwvereeniging Eigen Haard werd eind negentiende eeuw dit blok arbeiderswoningen in een naar het neo-classicisme verwijzende pleisterarchitectuur gebouwd. Opvallend is de bouw in twee bouwlagen. De brede, veel licht doorlatende drielicht-kozijnen met kolomachtige tussenstijlen heeft dit blok gemeen met de arbeiderswoningen aan het eerste deel van de Eigenhaardstraat

Door de Bouwvereeniging Eigen Haard werden vanaf omstreeks 1892 de eerste arbeiderswoningen gebouwd, die als sociale woningbouw beschouwd kunnen worden. Het mogelijk oudste gedeelte betreft de woningen aan de Eigenhaardstraat 1-37. Architectonisch zijn het vrij traditionele woningen met wat kenmerken van de zogenaamde overgangsarchitectuur van het einde van de negentiende eeuw. De grote raamkozijnen met kolomachtige stijlen en de gemetselde dakopbouwen geven het woningrijtje wat bijzonders en een aardig ritme. Veel belangrijker was echter dat de woningen behoorlijke kwaliteit boden en betaalbaar waren

Dit dubbelwoonhuis uit 1907 vormt aan de kaaien één van de weinige voorbeelden van woonhuisbouw in overgangsarchitectuur, waarin Jugendstil invloeden merkbaar zijn. De opvallend asymmetrische gevel op een hoge natuurstenen plint wijkt sterk af van de vrij strenge klassieke lijstgevels van de buurpanden

In 1891 besloot de Christelijk Gereformeerde Gemeente, afdeling St. Pieterstraat, na 1892 behorend tot 'de Gereformeerde Kerken in Nederland', een nieuwe kerk aan het Hofplein te bouwen. In 1930 werd deze kerk vervangen door een nieuwe kerk met consistorie in zakelijke interbellum-architectuur. De sterk sprekende horizontale gootlijst en de daarmee contrasterende smalle vertikale glas-in-lood ramen vormen de enige accenten in dit overigens sobere bouwwerk

In 1948 verving men het gebouw van het oude Burgerweeshuis aan de Korte Noordstraat door een modern gebouw in functionalistische trant

In de vrij korte periode van ongeveer 1890 tot 1900 werd de noordzijde van het Molenwater bebouwd met herenhuizen in een vrijwel aaneengesloten gevelwand. In variërende uitbundigheid etaleren de woningen uit de bloeiperiode van het eclecticisme in Middelburg vrijwel het hele stijlenpalet van oudere en meer eigentijdse architectuurvormen. Variatie in goothoogten, topgevels, torenachroge elementen, erkers en loggia's benadrukken de individualiteit van de huizen en bepalen het levendige gevelbeeld

Omstreeks het derde kwart van de negentiende eeuw werden drie oudere panden gelijktijdig verbouwd in neo-classicistische pleisterarchitectuur, waardoor een visuele drie-eenheid ontstond. De afgeschuinde bovenhoeken van de vensters, de geprofileerde kozijnomlijstingen en het decoratieve pleisterwerk onder de raamdorpels zijn kenmerkend voor de stijl in deze periode