Op circa 8-10m vanuit de voorgevels van Grote Markt 6-8, zijn op de plek waar voorheen een busstation stond twee proefsleuven gegraven.

De natuurlijke ondergrond bestond uit geel keizand. Erboven was sprake van meerdere (donkere) ophogingslagen waarvan sommige uit mest bestonden.
In de ondergrond zijn onder meer enkele (paal)kuilen en een (oost-west lopende) greppel waargenomen. Ook zijn in de ondergrond meerdere ingeslagen houten paaltjes gezien en was er mogelijk nog deel van een oude keienbestrating aanwezig. Tussen de keitjes waren puinresten aanwezig.
Bij het onderzoek zijn aardewerk (waaronder fragmenten van kogelpotten met een standring en deel van een reliefbandamfoor), (venster)glas, hout, leer (stukjes van een schoen) en een maalsteenfragment verzameld. Van de meeste vondsten is geen datering bekend. Het fragment van de reliefbandamfoor is aangetroffen in een ophogingslaag direct boven het vaste keizand.

Tijdens sloopwerkzaamheden op de locatie van de huidige universiteitsbibliotheek zijn twee proefsleuven aangelegd. Eén in het noordelijke deel van het terrein (noord-zuid georiënteerd) en één in het westelijke deel (oost-west georiënteerd). In beide zijn de resten van de Broerkerk (gebouwd vóór 1253) en de Sint Martinuskerk (1895) aangetroffen. Daarnaast zijn bij sloopwerkzaamheden elders op het terrein enkele waarnemingen verricht en is er vondstmateriaal verzameld.

Bodemopbouw
De natuurlijke ondergrond bestond uit keileem (in beide proefsleuven op 2,68m +NAP) en mogelijk keizand. In de aantekeningen van de begeleiding wordt gesproken over uit okerkleurig (dek)zand en/of groengrijs zand, gevolgd door zwarte grondlagen met puin. Onder de gesloopte bebouwing langs de Oude Kijk in ’t Jatstraat was sprake van een ophoging van mestlagen (mogelijk 14e-15e eeuw) die direct op het dekzand voorkwamen.

Sporen/structuren
Er zijn funderingsresten aangetroffen van onder meer het Minnebroederklooster, het koor van de Broerkerk, de kloostermuur, mogelijk een kerkhof en een huis langs de Oude Kijk in ’t Jatstraat (17e eeuw). Ook zijn een mestkuil en een beerkelder gevonden.
De noordelijke gevel bleek grotendeels op en deels ten noorden van de middeleeuwse funderingen te zijn gebouwd. De grondverbetering onder de middeleeuwse fundering bestond uit een laag zand direct op het keileem, gevolgd door een laag puin. Deze opvolging van lagen herhaalde zich nog enkele keren en werd afgesloten door een laag leem waarop de fundering stond.
Het puin bestond uit schelpkalk en halve kloostermoppen. Ten zuiden van de fundering (binnen de oude Sint Martinuskerk/Broerkerk) lag op het keileem een zwarte laag die tot 1,2m dik was. Verder zuidelijk van de noordelijke fundering zijn vijf stiepen aangetroffen van de Sint Martinuskerk. Deze stonden op een grondverbetering van vulzand direct op het keileem.

Uit meerdere waarnemingen in de straat is gebleken dat de natuurlijke ondergrond bestond uit keileem/keizand (ter hoogte van nr. 78) en (grijs) dekzand/keizand (ter hoogte van nrs. 57, 55, 45-47, 39 en 36-38). Op deze ondergrond volgden afwisselende lagen bruin-grijs/grijs-bruin zand van humeuze of mestige aard. Soms werden deze afgewisseld met lagen keien, mest, zand met grind of zand.
Ter hoogte van nr.91 werd tot circa 2m beneden het huidige straatniveau een laag zwarte humeuze grond met klei, puinresten en bot aangetroffen die leek op de vulling van een voormalige (stads)gracht. Ter hoogte van nr. 57, 53 en 45-47 lag op het dekzand/keizand een laag keien en ter hoogte van nr. 39 een laag mosselschelpen. Vermoedelijk waren dit de resten van oude wegdekken. Dit was mogelijk ook het geval ter hoogte van nr.53, 39, 72, 66, 36-38 en 34-36 waar op hogere niveaus sprake was van lagen keien of zand, gevolgd door een laag humeuze of mestige grond.
Ter hoogte van nr. 45-47 is (vermoedelijk onder een oud wegdek) een kuil waargenomen die in het dekzand was ingegraven. Ook ter hoogte van nr. 53 was sprake van een kuil die in de natuurlijke ondergrond was ingegraven en die, gezien de diepte, onder het oude wegdek moet hebben gelegen.
Nabij nr. 82 en bij nr. 76 zijn restanten van muren aangetroffen waarvan de muur bij nr. 76 onderin bestond uit een rij kopsekant gerichte bakstenen waarop bakstenen in afwisselend kop-strek-kop-strek (zogenaamd ‘Vlaams verband’) waren gelegd. De bakstenen waren van een groot formaat (27,5x14x6,5cm).
Verder zijn uit verschillende grondlagen vondsten verzameld. Hiervan zijn geen dateringen bekend.

Om het ontstaan van de rooilijn te kunnen onderzoeken is in twee delen haaks op de rooilijn een proefsleuf aangelegd.

De natuurlijke bodem bestond vermoedelijk uit leem met daarboven een ophoging van onder meer lagen blauwe (gemengde) leem, bruine/blauwe leem en daarop humeuze/mestige grond en zogenaamde ‘steigeraarde’.
Er zijn onder andere resten aangetroffen van de oude voorgevel. Deze bestond uit in kettingverband gemetselde kloostermoppen (datering 13e eeuw), delen van jonger muurwerk (datering 15e-16e eeuw) en een put ten zuiden daarvan. De put bestond uit twee op elkaar geplaatste tonnen met ertussen een houten raamwerk. De ton was gevuld met zwarte grond en mest.
Van het vondstmateriaal is alleen bekend dat er een stel handboeien is gevonden dat rond 1900 is gedateerd.