Vincent de Paul (1581-1660) ijverde ervoor dat de kerk aanwezig zou zijn onder de allerarmsten. Zelf gaf hij het voorbeeld door onvermoeibaar stad en land af te reizen en waar nodig te zorgen voor de verdeling van voedsel en kleding, opvang van weeskinderen, verpleging van zieken en gehandicapten en onderwijs aan analfabeten. Ook geestelijke zorg was van belang, hij ving vluchtelingen op en begeleidde gevangenen. Vincentius verkondigde het evangelie door wat hij deed, in het bijzonder het vers: ‘Alles wat je voor een van de minste broeders en zusters van Mij hebt gedaan, heb je voor Mij gedaan’. Vincentius deed al die dingen niet alleen, maar wist veel andere mensen te bewegen om zich met hem in te zetten voor het werk van barmhartigheid. De kerk heeft Vincentius dan ook tot schutspatroon verklaard van de caritas-instellingen, oftewel alle initiatieven van liefdadigheid uit katholieke kring.

Frater Andreas (Jan van den Boer) ging op 13-jarige leeftijd naar de kweekschool van de Fraters van Tilburg. Hij besloot frater te worden en legde in 1863 zijn geloften af. Hij begon in het lagere onderwijs als leerkracht, maar kreeg al snel de zorg voor de ‘Latinisten’, een speciale vooropleiding voor jongens die priester wilden worden. Frater Andreas werkte in de periode 1871-1900 als leraar en directeur aan deze opleiding. De schoolkinderen noemden frater Andreas ‘de heilige frater’. Dat was niet bedoeld als een compliment, want hij kon niet goed orde houden. Aan de andere kant was hij wars van de onderwijsaanpak van zijn tijd en verfoeide hij het om kinderen te slaan en streng te straffen. Hij koos liever voor een milde en humane benadering en ging serieus met de jongens in gesprek. Hij was wel nauwgezet, niet alleen in stiptheid, maar vooral in het volgen van de congregatieregel. Ook medebroeders gingen hem 'heilig' noemen. Hij overleed plotseling in 1917. Na zijn dood ontstond er een devotie tot hem en werd zijn graf een bedevaartsplaats. Anno 2023 is opnieuw een proces tot zaligverklaring gestart.