Hij had gelogeerd in eene gelegenheid te Houthem, waar nu niet precies de aristocratie uit den lande pleegt af te stappen, wanneer ze die gemeente met een bezoek vereert. En daar had hij kennis gemaakt met een sedert als rook verdwenen Pruisisch deserteur.

De heeren maakten zooals menschen, die den tijd aan zich hebben, zulks plegen te doen, een frische morgenwandeling in de omgeving van Wylré Eerstgenoemde, de 29 jarige venter D., had daarbij den deserteur die terloops gezegd zoo kaal was als een uitgemergelde kerkrat —gefoven op biertjes en sigaren, een en ander ter waarde van plus minus één harden Nederlandschen gulden. Het gedeserteerd Pruisje, een man van hooge eerlijkheidsbegrippen, was zoo dankbaar voor dat vorstelijk onthaal, dat hij meende, dat D. volkomen recht had op een tegenprestatie zijnerzijds. Maar, ais gezegd, hij was zoo arm als de straat. Toch peinsde hij, en tobde zijn brein af op een wederdienst.

Want „kiaploopen”, neen, dat stond niet in zijn dictionaire.

Eensklaps ziet hij een kruiwagen in ’t veld staan en tegelijkertijd is een lumineus plan in zijn hersenkas gerijpt. Hij zal dat vehikel wegkapen, het verpatsen en van de opbrengst zijn gullen vriend het zijne teruggeven. D., die van de week voor de Rechtbank hiervan een kwistig opgesmukt verhaal opdischtte, had dien deserteur afgeraden den wagen in de wacht te slepen.

Maar achteraf blijkt dat hij zich ten slotte zeer degelijk heeft laten overtuigen van de diepe noodzakelijkheid dezer roofpartij, dat hij zo niet alleen met glundere oogjes aan staarde, doch er zelfs toe overging te Etenaken den wagen zelf voer den Pruis aan den man te brengen, voor de kapitale som van 2 blanke guldens.
De in bier en sigaren omgezette gulden werd D. nu eerlijk ter hand gesteld ; en afgeloopen was ’t zaakje. Zoo bewees de deserteur niet van „klaploopen” te houden. Maar hij deed meer!