Na de Franse tijd worden de dorpsbesturen weer in ere hersteld. Met de invoering van de gemeentewet van Thorbecke in 1851 werd het dorpsbestuur een gemeentebestuur.
In de periode 1813-1959 verandert Marken van een geïsoleerd Vissersdorp op een eiland naar een "toeristische attractie op een v.m. eiland”.

De Zuiderzeevisserij ging teloor waardoor de werkende bevolking moest uitzien naar andere inkomstenbronnen. De onzekere veerdiensten waren daarin een beletsel.
Bij storm en ijsgang was Marken regelmatig niet bereikbaar, mede door ondersteuning van de Zuiderzeesteunwet kwam de vaste oeververbinding tot stand.
Dit echter niet zonder tegenstand, ook bij de plaatselijke bevolking bestond hier tegen weerstand. Inventaris nr. 257-1 en -2 bevatten de stukken welke aan de raad zijn voorgelegd tijdens de vergadering over de vaste oeververbinding. Inventaris nr. 613 bevat het “privé” dossier van Burgemeester C.P. van Reeuwijk. Dit dossier is in 2015 aan het Waterlands Archief toegezonden.
Voor een vaste oeververbinding waren er al eerder plannen. Zie inventaris nr. 73-b. Verbinding Marken met de vaste wal door een dijk, twee brieven, 1846, 1918.

Maar het ministerie van Oorlog had zelfs verder gaande plannen. Deze wilde in 1886 de gehele Goudzee (Gouwzee) dempen. Zie hiervoor het archief 0652 Stad- en Gemeente Edam, 1814 - 1929 inventaris nr. 186 Bijlagen bij de notulen Gemeenteraad, 1886.

Opvallend is de vaststelling van het Uitbreidingsplan. De gemeente trekt, na bezwaren, het ontwerp in. Daarop besluit de Provincie N-H een uitbreidingsplan voor Marken vast te stellen dat goedgekeurd wordt door de Kroon. Hierna besluit de gemeente Marken het plan vast te stellen. Formeel kan dat niet meer omdat het al vastgesteld is door de Provincie N-H.

De overgang naar een "toeristische attractie" verliep niet zonder strubbelingen in diverse dossiers zijn klachten terug te vinden over de toeristen en van de toeristen.