C.J. Willems, directeur van de BHW had de besluitvorming rond de reorganisatie vanaf het prille begin op de voet gevolgd: 'Ik ging dan loeivroeg, zes uur weg, want anders kon je niet door het verkeer, en ik wou er wezen als het (begon), ik zat er tot de laatste snik, praatte na de tijd met iedereen, je zag gewoon dat het die kant opging ... ik dacht ik moet weten hoe het zit, want ik ga niet tegen de bierkaai vechten. En toen zei iedereen: ja joh, maar het wordt wel wat, want de grote fout is dat het niet op doelmatigheid wordt gemaakt, maar het wordt op haalbaarheid gemaakt en daar pakken we ze op aan, enzovoort. Ja, dat bleek allemaal niks te zijn. Toen ik dat dus zag ... toen de Staten dus eigenlijk universeel voor het plan stemden en zeiden we gaan ons daarachter stellen, we gaan naar de Raad van State enzovoort, toen stapte ik van de publieke tribune af. De heer Kleijwegt (DWL Rotterdam) zat twee of drie rijen boven mij rechts, en toen zei ik tegen mijn vrouw ik wacht hem dus nu op in de gang.'(254)

Willems maakte een afspraak met Kleijwegt en informeerde zijn bestuur: 'Toen heb ik razendsnel mijn bestuur toegesproken ... ik zei: ... we moeten honderdtachtig graden draaien, we moeten gewoon draaien. We gaan niet meer meedoen. Want er waren inmiddels bij Alt een paar ... dingen voorgevallen ... met de Alblasserwaard en met Dordrecht, waardoor we zeiden het komt toch niet zoals het wezen moet ... Toen heb ik gezegd oké, ik stop de oorlog ... ik vind het leuk een tijdje, maar op het moment dat je dus voor een verloren variant de hele dag je energie met advocaten moet inzetten, en het uiteindelijk niks wordt, dan bouw ik liever iets op aan de kant die aan zet is.'(255)

Begin 1986 rapporteerde Kleijwegt aan wethouder Van der Pols over zijn contacten met Willems. Hij stelde vast dat de BHW 'nogal teleurgesteld' was over zijn partners in Alt. Drinkwaterleiding de Alblasserwaard en de Vijfheerenlanden was 'volop bezig een nieuwe directeur aan te trekken, zonder overigens de andere Alt-partners daarin te betrekken.' De onafhankelijke opstelling van GEB Dordrecht, inmiddels omgevormd tot NV Regionaal Energiebedrijf Dordrecht (RED), had eveneens kwaad bloed gezet. Tegen die achtergrond overwoog de BHW 'een vrijwillige toenadering tot Rotterdam c.q. Zuid Holland-Zuid.' Kleijwegt kon zich vinden in de voorwaarden die Willems stelde, maar: 'Veel belangrijker lijkt de opening om tot de vorming van ZHZ te komen ... nog belangrijker de voorbeeldfunktie die er vanuit gaat en als allerbelangrijkste facet het voorkomen van de vorming van Alt.'(256)

Rotterdam en de BHW kwamen vrij snel tot overeenstemming. De samenwerking werd in mei 1986 vastgelegd in een intentieverklaring en mei 1987 bezegeld in een samenwerkings- en een leveringsovereenkomst. Vanaf 26 september 1987 kocht de BHW water in via het DWL-productiebedrijf Beerenplaat. Op die manier werd een grotere leveringszekerheid gerealiseerd en kon de voorgenomen investering in een onthardingsinstallatie achterwege blijven. Het grondwaterstation 's-Gravendeel bleef beschikbaar als nooddrinkwatervoorziening. Willems kreeg een aanstelling bij de DWL als adjunct-directeur, en werd belast met de vorming van Waterleidingbedrijf Zuid-Holland-Zuid.(257)

Dat snelle resultaat was slechts mogelijk omdat de BHW de beschikking had over een rechtstreekse verbinding met de Beerenplaat. Willems had in 1973 al grote leidingen gelegd naar de Beerenplaat, 'als noodleiding, als er ooit wat zou gebeuren bij het leggen van de Kiltunnel of het verbreden van de Dordtsche Kil. Daar zei iedereen toen van: "Nou dat is het touw waarmee ze je zullen ophangen." Maar ... ik ga niet mijn carrière ophangen aan een verkeerde leiding, dus ik leg hem tot aan de Beerenplaat op goeie dikte. En dat bleek toen: die konden we zomaar openzetten.'(258)