Kort na de bevrijding van Nederland in 1945, kwam het academische leven, dat vijf jaar lang op een zeer laag pitje had gestaan weer tot leven. Bovendien kwam het volgen van een academische opleiding in het naoorlogse Nederland voor een steeds bredere groep jongeren binnen het maatschappelijk bereik. Zo groeide ook in Dordrecht vanaf 1945 de studentenpopulatie gestaag. Omdat In Dordrecht geen hogeschool of universiteit was gevestigd, vertrokken sommige jonge studenten naar andere steden om zich daar op kamers, bij hospita’s of familie te vestigen. Een belangrijk deel van hen deed dat in die jaren echter om diverse redenen niet. Zij bleven in Dordrecht wonen en pendelden dagelijks per trein op en neer tussen Dordrecht en de stad waar zij studeerden. Tijdens deze treinreizen zijn hechte vriendschappen tussen studenten ontstaan. Bij een aantal van deze spoorstudenten kwam de behoefte boven om deze onderlinge band vaster aan te halen.

Het waren de heren Hüsen, Strobosch en van Rijnen die het initiatief namen een bijeenkomst te organiseren. Op woensdag 19 december 1945 vergaderde men in het ‘Paviljoen’ te Dordrecht Op deze avond werd een studentenvereniging opgericht, waarvan de leden een eigen sociëteit wensten te hebben. In de beginjaren kende de vereniging enkel leden die studeerden aan de in Rotterdam gevestigde Economische Hogeschool, hetgeen tot uiting komt in de via Maarten van Wijngaarden ontstane naam: Dordrechts Economisch Studenten Genootschap ‘Caput Ovis’. Deze verenigingsnaam is afgeleid van het feit dat Dordtenaren van oudsher ‘schapenkoppen’ worden genoemd. Caput Ovis is hiervan een latinisering. Al snel vond het genootschap, dat na enkele maanden zo’n zeventien leden telde, iedere vrijdagavond onderdak in de vergaderzaal van hotel ‘Bellevue’ in Dordrecht. Naast het organiseren van feesten werden er in de prille dagen van Caput Ovis politieke lezingen georganiseerd. Zij slaagden erin belangrijke vertegenwoordigers van de toenmalige linkse politiek bereid te vinden deze lezingen te verzorgden voor het genootschap.

In de loop van de jaren ontwikkelden zich binnen de vereniging drie disputen die allen onder de leiding van de Senaat activiteiten ontplooiden. De disputen waren als volgt genaamd:

De Jarratel
Bacchus
De Trapisen

De data waarop de disputen zijn gesticht zijn niet vastgesteld.

In 1947 besloot het genootschap de lidmaateis -het studeren aan de Hoge Economische Hogeschool- af te schaffen, hetgeen resulteerde in de inauguratie van 15 nieuwe Delftse spoorstudenten. De naam van de vereniging werd veranderd in Dordrechts Studenten Genootschap ‘Caput Ovis’.Naarmate de vereniging groeide voldeed de vergaderzaal van het hotel steeds minder aan de wensen van de studenten. Vooral voor de feesten en de ontgroeningen van de eerstejaars bleek de locatie steeds minder geschikt. Ook de hoteleigenaar kreeg spijt de studenten van onderdak te hebben voorzien. Uiteindelijk werd hen door de eigenaar van ‘Bellevue’ de deur gewezen. Men keek uit naar een nieuw onderkomen. Na enige omzwerving kreeg het genootschap op 17 maart 1950 de beschikking over een eigen sociëteit. ‘Het Swarte Schaep’ aan de Toulonselaan in Dordrecht. In de eerste vijf jaar van de vereniging bestede het genootschap, naast het feest vieren, veel aandacht aan voetbal en dansen, maar ook aan het organiseren van lezingen en excursies. Ook ontwikkelde men een eigen ‘dress code’; bij hoogtij dagen werd een sierlijke baret, iets schuin op het hoofd, door de leden gedragen.

De statuten en reglementen van de vereniging werden zeker in de eerste vijf jaar met grote regelmaat herzien. Vanaf het eerste lustrum verkreeg de vereniging langzaam maar zeker stabiliteit en wist ze zich steeds beter te profileren als ‘echte’ studentenvereniging. Steeds had de vereniging te kampen met teruglopend ledental. Daarom werd er een zeer actief ledenwervingsbeleid gevoerd. Ieder jaar trachtte men achter de namen van de mannelijke leerlingen in de eindexamenklassen van het Johan de Witt Gymnasium te komen, teneinde hen te enthousiasmeren voor de vereniging.

Vanaf het eind van de jaren zestig van de vorige eeuw werd besloten ook vrouwen toe te laten tot de vereniging. Dit besluit veroorzaakte een ingrijpende karakterverandering van de vereniging. Als gevolg van dit besluit groeide het ledental van de vereniging aanzienlijk.

Tijdens de laatste jaren van de vereniging werden de doelstellingen steeds vager. Uiteindelijk kreeg de vereniging steeds meer het karakter van een gezelligheidsvereniging zonder specifieke doelstelling. Dit leidde ertoe dat halverwege de jaren negentig van de vorige eeuw de kaars van de vereniging langzaam uitdoofde.