Volgens de geschiedschrijver Matthijs Balen en vermeldingen in de rekeningen in dit archief werden de kameren van Pieter Hendriksz. van Slingelandt, gelegen in de Vriesestraat, bij testamentaire beschikking van 25 januari 1542 gesticht. De gevelsteen geeft echter 1519 als stichtingsjaar. Zijn erfgenamen, Jan en Beatrix van Slingelandt, vergrootten het hofje tussen 1593 en 1595, terwijl van 1726 tot 1728 het gehele complex werd vernieuwd en uitgebreid tot 28 woningen. In het begin van de negentiende eeuw werden de woningen 21 - 28 afgebroken, doch de regentes, Jonkvrouw Maria Jacoba Repelaer, herbouwde deze tussen 1856 en 1859 voor eigen rekening en breidde het in 1860 nog eens uit met vier tot een totaal van 32 woningen.

Het hofje was uitsluitend bestemd voor minvermogende oude vrouwen van de protestantse godsdienst. De leeggekomen woningen werden bij toerbeurt begeven door de afstammelingen van de stichter, die in classes waren ingedeeld. Omstreeks 1930 werden vrouwen boven de 60 jaar opgenomen, die voor de achterwoningen een inkoopsom van ? 100 en voor de voorwoningen een som van ? 300 moesten betalen. Ondanks een verbouwing in circa 1920 raakte het hofje hoe langer hoe meer in verval, totdat het aan het eind van de zestiger jaren eenzelfde droevig lot dreigde te ondergaan als het begin 1970 gesloopte fraaie Koningshof in de Mariënbornstraat. In oktober 1970 kocht de limonadefabrikant J. Romijn het hofje op van het stichtingsbestuur, maar mocht van de Gemeente Dordrecht de woonbestemming niet veranderen. Na een flinke opknapbeurt werd het hof op 30 september 1970 feestelijk heropend. De woningen werden verhuurd aan alleenstaanden, terwijl ook de laatste arme oude vrouw er nog enige tijd onderdak heeft gevonden.