In het begin van de 19de eeuw konden de leden van Kunstliefde zich één avond per week oefenen in het tekenen naar gekleed model. De tekenoefeningen stonden onder leiding van een der directeuren, die het model "stelde", d.w.z. in de gewenste stand plaatste. Reeds in 1814 werd besloten twee avonden per week te tekenen, zowel naar gekleed als mannelijk ongekleed model . In 1816 werd bovendien het tekenen naar "pleister" ingevoerd. Ook besloot men in dat jaar op de tekenavonden een half uur uit te trekken voor theoretisch onderwijs. Dit onderwijs werd aanvankelijk tegen een kleine vergoeding door twee leden, onder toezicht van de directeur, gegeven. Later werd slechts één lid met deze taak belast. De onderwijzer werd elk jaar door het bestuur aangewezen. Omstreeks 1850 werd "al wat betrekking (had) tot de keus en de bezorging der modellen, het kleden en stellen derzelve" opgedragen aan zg. stellers. Deze stellers werden jaarlijks uit de kring der deelnemers gekozen (8 voor het geklede en 6 voor 't ongeklede model). De steller moest het model een zodanige stand geven dat het door alle deelnemers goed was te zien. Aanvankelijk mochten alleen leden van het bestuur bij het stellen aanwezig zijn. De deelnemers moesten in een ander vertrek wachten. Wanneer de steller met zijn werk klaar was, werden de deelnemers door de bode uitgenodigd binnen te komen. De steller had het recht om als eerste de beste plaats uit te zoeken, vervolgens kwamen de leden aan de beurt en pas daarna mochten de niet-leden de overgebleven plaatsen bezetten. Tijdens de rust van het model (tenminste tweemaal een kwartier) moesten de deelnemers de tekenzaal verlaten.
Een gekleed model werd voor twee, een ongekleed model voor drie achtereenvolgende tekenavonden geëngageerd. Elke avond diende het model in dezelfde stand te worden gesteld.

Uit het reglement van 1858 blijkt dat toentertijd het toezicht op de tekenoefeningen was opgedragen aan de "commissarissen van de tekenzaal", t.w. de directeur en twee stellers. Zij moesten waken voor de "welvoegelijkheid en doelmatigheid van de standen" die door de modellen werden aangenomen. Ook het aanschaffen en het onderhouden van de kledingstukken der modellen behoorden tot hun taak.

In de tweede helft van de 19de eeuw nam de belangstelling voor het tekenen naar gekleed model af. De tekenoefeningen werden slecht bezocht. In 1882 stelden enige jonge werkende leden, onder wie A.G.A. van Rappard en L.W.R. Wenckebach, voor om het aantal tekenavonden per week op te voeren tot vier en daarvan drie avonden te wijden aan het tekenen naar naakt model *  . Sinds jaren werd er wekelijks twee avonden naar gekleed en een avond naar naakt model getekend. Het voorstel ondervond op de ledenvergadering algemene bijval en werd aangenomen. De nieuwe regeling schijnt echter niet lang van kracht te zijn geweest. In 1886 waren er tenminste al weer twee van de vier avonden voor het gekleed model gereserveerd. In dat jaar opperden A.G.A. van Rappard, L.W.R. Wenckebach en G.J. Bos het plan om het tekenen naar vrouwelijk naakt in te voeren *  . In de algemene vergadering van 27 januari werd dit voorstel aanvaard. Drie maanden later echter, op de vergadering van 8 mei, stelde een twaalftal kunstlievende ieden het onderwerp opnieuw aan de orde en wist het de meerderheid van de aanwezige leden tot herroeping van het besluit over te halen. Men wees het tekenen naar vrouwelijk naakt als onzedelijk van de hand. Van Rappard en Wenckebach zeiden uit protest hun lidmaatschap op.

In 1898 deed zich een soortgelijk conflict voor *  . Een voorstel om het tekenen naar vrouwelijk naakt op de tekenavonden in te voeren, werd in eerste instantie door de ledenvergadering van 12 november aanvaard.

Tegen dit besluit protesteerden 42 werkende leden, die niet op de vergadering aanwezig waren geweest. Zij eisten heropening van de zaak op de algemene vergadering van 26 november en betoogden daar, dat Kunstliefde zich niet hoefde te voegen naar de wensen van slechts enkele leden, die behoefte hadden aan een beroepsopleiding. Deze moesten hun opleiding maar elders halen. Weer ging de vergadering overstag: het besluit van 12 november werd ingetrokken.

Hoewel de deelnemers aan de tekenoefeningen dus verstoken bleven van de mogelijkheid om studie te maken van het vrouwelijk naakt, schijnt daartoe in deze jaren officieus toch wel gelegenheid te hebben bestaan, niet alleen in de particul iere ateliers, maar ook in clubverband. Men krijgt de indruk dat zich aan het eind van de 19de en het begin van de 20ste eeuw zo nu en dan binnen het genootschap clubjes hebben gevormd, die min of meer zelfstandig tekenoefeningen organiseerden. Een club die enkele sporen in het archief heeft nagelaten, is de Veveeniging "De Teekenclub", die in 1897 werd opgericht en waarvan alleen leden van Kunstliefde lid konden worden. De bedoeling was om in de zomermaanden juni, juli en augustus, wanneer de tekenoefeningen van Kunstliefde stillagen, te tekenen naar levend model. De bijeenkomsten werden gehouden in Café "De Vriendschap" in de Keistraat. Voorzitter en secretaris waren resp. J.M. Faddegon en W.A. van den Heuvel. Het is mogelijk dat op deze club ook naar vrouwelijk naakt is getekend. Het archief van de Vereeniging "De Teekenclub" bevat behalve de statuten, goedgekeurd 23 oktober 1897, enkele brieven en convocaties uit de jaren 1897 en 1898 *  . Het tekenen naar vrouwelijk naakt werd bij Kunstliefde pas officieel ingevoerd na 1930.