Na de 'boedelscheiding' tussen abdis en kapittel in de dertiende eeuw was de abdis niet alleen de hoogste autoriteit binnen de abdij, maar daarnaast ook 'bij de gratie Gods' landsvrouwe van het Land van Thorn en 'regieres ende verwaeres des goetshuys Onser Liever Vrouwer kircken'. Dat betekende ook dat de handhaving van de civiele en criminele rechtspraak uiteindelijk steunde op het gezag van de abdis. Belangrijk was verder ook het leenhof van de abdis, waaronder een groot aantal, soms omvangrijke. lenen ressorteerde. Het kapittel bezat de grond heerlijke rechten in het land. In artikel 1 van het Thornse landrecht wordt al bepaald dat 'dat capittel die grontheren der vorss eygendoms [d.w.z. het allodium Thorn] syn' en deze zinsnede wordt in de loop der eeuwen nog vele malen herhaald. Met die grond heerlijke rechten stond het kapittel naast, om niet te zeggen vaak tegenover, de bevoegdheden van de abdis als landsvrouwe. Want wat precies onder 'grondheerlijkheid' moet worden verstaan, is op zich in het algemeen wel bekend, maar daarnaast bestond er ook een plaatselijke invulling. In Thorn lijkt dat in de praktijk er op neer te komen dat de rentmeester of zogenaamde 'grondmeier' als vertegenwoordiger van het kapittel samen met schepenen 'stond over' de gichting (overdracht, bezwaring en uitwinning wegens schulden van onroerend goed'. (24) De rechtspraak in de betekenis van beslechting van geschillen en overige (vrijwillige) rechtspraak (benoeming van voogden, openbare verkopen, etc.) waren voorbehouden aan het gerecht van de abdis. (De daarbij optredende complicaties komen hierna nog aan de orde). Maar daarnaast bestonden er altijddurende geschilpunten, zoals de uitoefening van het jachtrecht, dat vaak met grondheerlijkheid in verband wordt gebracht