Van directe wet- en regelgeving is ten aanzien van de openluchtrecreatie slechts in beperkte zin sprake. Een groot aantal aspecten is geregeld in wetten die onder de verantwoordelijkheid van andere departementen liggen, zoals veiligheid, milieu en ruimtelijke ordening, of onder de verantwoordelijkheid van samenwerkende gemeenten en waterschappen.

Specifieke wetgeving beperkte zich in eerste instantie tot onderdelen van de openluchtrecreatie. Dit geldt voor de Kampeerwetgeving. Door de langdurige inspanningen van belangenorganisaties komt uiteindelijk in 1982 de Kampeerwet tot stand.

In 1980 spreekt de regering de intentie uit om regels betreffende de openluchtrecreatie op te nemen in de 'Kaderwet Specifiek Welzijn'. Gezien het ruimtelijke karakter van de openluchtrecreatie ziet men hiervan af. Twee jaar later worden de mogelijkheden voor een kaderwet waterrecreatie onderzocht. Uit dit onderzoek blijkt echter dat het bestaande juridische kader toereikend is en de overblijvende punten vooralsnog geen aanleiding geven voor aparte wetgeving.

Medio jaren tachtig ontstaan opnieuw plannen voor een alomvattende wetgeving. Enerzijds komt dit door de aanhoudende verzoeken om regelgeving van een aantal belangenorganisaties van volkstuinders en paardensporters. Zij dringen vooral aan op meer rechtsbescherming voor de recreant. Anderzijds komt dit voort uit het ingezette dereguleringsproces van de rijksoverheid. In het kader daarvan blijkt dat de Kampeerwet enige tekortkomingen vertoont en zou moeten worden herzien of opgenomen in een bredere Wet op de Openluchtrecreatie. In 1985 doet de minister toezeggingen om te komen tot zo'n alomvattende wet, waarin alle deelterreinen aan de orde komen. Het voorontwerp, dat in maart 1986 voor advies naar een aantal organisaties en instellingen op het gebied van de openluchtrecreatie wordt gezonden bevat naast een afgeslankte Kampeerwet ook een wettelijke basis voor de rijkssubsidieregelingen voor openluchtrecreatie en toerisme, de instelling van de Raad voor de openluchtrecreatie, maatregelen ter zake hygiëne op het gebied van de watersport en de wettelijke erkenning van ruiterexamen en ruiterbewijs. Maar het oorspronkelijke voorstel wordt als gevolg van het ingezette dereguleringsproces danig afgeslankt. Het uiteindelijke ontwerp heeft als uitgangspunt dat de uitvoering van taken zoveel mogelijk aan lagere bestuurslagen moet worden gedelegeerd. De wet regelt alleen nog die zaken waarvoor landelijke uniformiteit gewenst is. De kampeerregelingen zijn sterk vereenvoudigd evenals de beloofde rechtsbescherming voor de kampeerder. Het ruiterbewijs en bijbehorende ruiterexamen zijn na een negatief advies van Staatsbosbeheer geheel uit de wet verdwenen. De hygiënische aspecten van de sector blijven echter overeind staan. Zo bevat de wet waarborgen van minimumeisen op het gebied van hygiëne en gezondheid ten aanzien van kampeerplaatsen, jachthavens en volkstuincomplexen. De Wet op de Openluchtrecreatie wordt in 1996 aangenomen.