In april 1949 klaagde de secretaris in de algemene ledenvergadering over de in zijn ogen gebrekkige medewerking van de leden. Toen er in 1951 stemmen binnen de Vereniging opgingen om meer naar buiten te treden door meer activiteiten, antwoordde de voorzitter dat de Vereniging "beter zoveel mogelijk in stilte haar arbeid kan doen, zonder dat de leden veel bijeen worden geroepen". De secretaris liet in het jaarverslag van 1955 duidelijk merken, dat hij vreesde voor het voortbestaan van de Vereniging: "Is op zichzelf het bestaansrecht van de Vereniging voldoende gewettigd, de vraag moet gesteld worden of de Vereniging ook opgewassen zal zijn om de moeilijkheden op te vangen welke kunnen komen in een tijd van minder welvaart". Tussen 1956 en 1960 kwam het bestuur niet meer bijeen. Toen het bestuur in maart 1960 weer vergaderde, werden allerlei redenen gezocht voor het slapende bestaan van de Vereniging. Deels werd de hand in eigen boezem gestoken, deels wees men met een beschuldigende vinger naar het hoofd van de afdeling Jacht van het Ministerie van Landbouw. Deze zou de Vereniging nimmers als adviseur hebben erkend. Het Ministerie had in de loop van de jaren vijftig de gehele afschotregeling naar zich toegetrokken, waardoor de beperkte opzet van de Vereniging - de belangenbehartiging van de roodwildjacht - zich wreekte *  . F.H. Fentener van Vlissingen opperde in 1960, dat aanvulling van de Afschotcommissie geen nut had, omdat alle afschotvergunningen via het Ministerie verliepen. Pogingen om de Vereniging een breder draagvlak te geven, liepen vooralsnog op niets uit.

Pas in 1964 zou de Vereniging nieuw leven in worden geblazen. Er kwam een nieuw bestuur, de statuten en het huishoudelijk reglement werden gewijzigd, nieuwe activiteiten werden ontplooid. De aangetrokken administrateur van de Vereniging kreeg een honorarium voor zijn werk. Het uitgeven van publicaties en een tijdschrift - het eerste nummer van 'Het Edelhert' verscheen in 1966 - waren in het oog springende zaken. Een adviescommissie van jachtopzichters stond het bestuur bij in technische zaken. Door de nieuwe statuten, koninklijk goedgekeurd op 19 januari 1965, stond de Vereniging open voor meer leden: iedereen, die belangstelling had voor de instandhouding of verbetering van de edelhertenstand en zijn omgeving *  . In 1965 steeg het aantal leden naar 220; het aantal donateurs steeg naar 108. Het overgrote deel van de Vereniging bestond toen nog uit jagers. Het bestuur betreurde dit. Zij wilde dan ook buiten deze kring gaan werven.