De edelhertenpopulaties van de Veluwe waren niet ongeschonden door de Tweede Wereldoorlog gekomen. De rasters van de gesloten wildbanen, als het Kroondomein Het Loo en het Nationale Park De Hoge Veluwe, waren door het oorlogsgeweld beschadigd, waardoor herten konden ontsnappen. De chef-wildschut van de Hoge Veluwe, W. Nab, schreef vlak na de Bevrijding in mei 1945: "Nu de Hoge Veluwe ziet er verschrikkelijk uit ... Het raster is zoo stuk, dat het haast niet meer te maken is; er was geen hek of het lag er uit, honderden meters raster ligt op de grond of in de grond, die zware tanks staan nergens voor. Wild is er zoo goed als niets meer, verschillende zijn erdoor gebroken naar Planken Wambuis en naar den Imbosch *  ". Ook in de vrije Veluwse wildbanen had het roodwild (edelherten) geleden door de jacht en verontrusting door militairen. In gebieden, waar het edelhert vóór de oorlog slechts zelden als wisselwild werd gesignaleerd, hielden zich na de oorlog plots meer dieren op, vaak in een onevenwichtige samenstelling. Sommigen meenden dat het edelhert in zijn voortbestaan bedreigd werd *  .

Mr. L.A.S.J. baron van den Feltz, hoofdbestuurslid voor de afdeling Gelderland van de Nederlandsche Jagersvereniging, ir. Wessels, houtvester van het Staatsboschbeheer en S.J. Blaupot ten Cate namen het initiatief tot een vergadering op 21 september 1946 in hotel Bloemink te Apeldoorn, waarop een tiental personen aanwezig waren. De initiatiefnemers wilden maatregelen om een goede roodwildstand op de Veluwe te krijgen. Blaupot ten Cate, die na de Bevrijding door het Militair Gezag werd belast met de bestrijding van de stroperij op de Midden-Veluwe, schreef in 1982 dat hij een "herteclub" wilde oprichten "om te verhinderen, dat door stroperij en maatregelen der toenmalige linkse regering het laatste roodwild zou verdwijnen" *  . Tijdens de vergadering kwam naar voren, dat het wenselijk zou zijn te streven naar het bij elkaar brengen van alle roodwildjagers, naar een uniforme afschot- en spaarregeling, naar een meer efficiënte van het wildschadevraagstuk. Door het aaneensluiten van de gelederen wilden de roodwildjagers medewerking verkrijgen van relevante autoriteiten, als de Commissaris van de Koningin, het Staatsboschbeheer, de Nederlandsche Heidemaatschappij, het Departement van Landbouw, Visserij en Voedselvoorziening, de Vereeniging tot Behoud van Natuurmonumenten in Nederland en de politie. De vergadering besloot tot de oprichting van 'De Roodwildclub'. Verder werd een Afschotcommissie ingesteld, bestaande uit vijf personen, die volgens bepaalde richtlijnen het afschot zou vaststellen en vervolgens zou verdelen over de leden.

Een nieuwe vergadering werd gehouden op 21 oktober 1946, teneinde reglementen vast te stellen en bestuursverkiezingen te houden. Uit een mededeling in De Nederlandsche Jager van 16 november 1946 bleek, dat de hertenjagers zich inmiddels "Jachtclub tot behoud van het Veluwsch Hert" noemden en als doel nastreefden: "door het samenvatten van alle hertenjagers, het houden van wildtellingen, het bestrijden der strooperij en het opstellen van afschotrichtlijnen, de jacht op roodwild zoodanig te reorganiseren dat de bestaande hertenstand voor uitsterven en degeneratie wordt behoed". Een circulaire van de Vereniging tot Behoud van het Veluwse Hert uit 1947 noemde als oprichtingsdatum oktober 1946. De statuten van de Vereniging, goedgekeurd bij Koninklijk Besluit van 17 januari 1953, vermeldden als formele oprichtingsdatum 21 december 1946. De naam 'Vereniging tot Behoud van het Veluws Hert' dateert vermoedelijk uit december 1946.