De eerste kopermolens op de Veluwe worden door Hardonk in "Koornmullenaers, Pampiermaeckers en Coperslaghers" in de 16e eeuw gesignaleerd *  . Het oudste bewijs voor het bestaan van de Amsterdamsche Kopermolen aan de Oosterhof te Vaassen *  is gevonden in een processtuk uit 1736 *  . Voor zover te achterhalen was, waren de opeenvolgende eigenaars Slichert *  , Crans (tot 1754) *  , de weduwe van wijlen Jan Crombos, haar zoon Rembert Crombos, Zacharias Kemper (tot 1826) *  , zijn zoon Jan Rudolff Kemper *  en vanaf 31 januari 1850 tevens Jules Henri Tutein Nolthenius *  .

Het water voor en de grond waarop de kopermolen stond, moesten echter gepacht worden. Aanvankelijk, in 1736, berustte de eigendom daarvan bij de heren van de Cannenburg *  . In 1739 werd Caerl Joseph van Dobbelsteijn, heer van Eijnenburg, als vader en voogd van zijn onmondige kinderen uit zijn huwelijk met wijlen Reiniera Barbara baronesse van Isendoorn à Blois, door een boedelscheiding eigenaar *  . Vervolgens blijkt in 1784 freule Margaretha baronesse d'Isendoorn à Blois eigenaresse van het water en de grond te zijn *  . Uit het pachtboek van de Cannenburg kan opgemaakt worden dat de familie d'Isendoorn à Blois de eigendom behield tot na 1861, het jaar waarin het archief van de kopermolen eindigt *  .

Het was niet mogelijk de oorspronkelijke situatie van de kopermolen met zekerheid vast te stellen. Uit een vergelijking van kaarten uit de 18e en 19e eeuw *  (waarop de plaats wordt aangegeven) met een stafkaart uit 1930 *  komt als meest waarschijnlijke ligging naar voren: ten oosten van de rooms-katholieke kerk en ten westen van het huis Oosterhof in het huidige Vaassen.

In de kopermolen weden dunne platen rood koper, afkomstig van buitenlandse smelterijen, geplet en werd geel koper vervaardigd door de legering van rood koper met zink *  . De producten werden onder andere gebruikt voor het bekoperen van houten scheepswanden en voor de fabricage van ketels in suikerraffinaderijen, brouwerijen en branderijen *  .